سرزنش طلبه ای که وقت خود را تلف می کرد

‏‏سرزنش طلبه ای که وقت خود را تلف می کرد‏

‏‏امام در تشویق اهل علم و محصلان به فرا گرفتن علوم فقه و اصول و دستیابی به‏‎ ‎‏درکی عالی، شیوه های مختلفی را انتخاب می کردند. گاهی اگر کسی به بطالت و‏‎ ‎‏سستی ایام خود را می گذرانید، با وجود آنکه وجوه شرعی باید مصرف طلبه ها و‏‎ ‎‏محصلان بشود، آمادگی نداشتند که از سهم مبارک امام ـ علیه السلام ـ به او کمک‏‎ ‎‏کنند. سال قبل از تبعید حضرت امام(ره) یکی از فضلا و طلبه های قم که علاقۀ‏‎ ‎‏شدیدی به حضرتشان داشت، قرار بود از اول ماه که شهریه و مستمری دریافت‏‎ ‎‏می کند، برای ازدواج به ولایت خود برود. این طلبه آنقدر به حضرت امام علاقه‏‎ ‎‏داشت که اگر روزی صورت شریفشان را نمی دید، جداً ناراحت می شد. او هر روز‏‎ ‎‏به بیرونی امام که ارباب رجوع رفت و آمد داشتند، سری می زد. این فرد، به وسیلۀ‏‎ ‎‏اینجانب از حضرت امام(ره) شهریۀ خود را طلب کرد. چرا که قرار بود از اول هر ماه‏‎ ‎‏قمری شهریۀ طلبه ها را پرداخت کنند. حضرت امام فرمودند که جناب‏‎ ‎‏حجت الاسلام آقای شیخ حسن صانعی ترتیب پرداخت شهریۀ آن طلبۀ عاشق علم‏‎ ‎‏و تقوا را بدهند. من بدون اینکه آن طلبه چیزی گفته باشد، اضافه کردم که این آقا‏‎ ‎‏برای ازدواج به ولایت خود دعوت شده و به ناگزیر باید مخارجی را متقبل شود. اگر‏‎ ‎‏ممکن است چون طلبۀ خوب و درسخوانی است، چیزی اضافه بر مستمری به او‏‎ ‎‏داده شود. امام فرمودند: «من اضافه ای ندارم. اگر ایشان طلبه ای درسخوان است،‏‎ ‎‏هر روز در بیرونی منزل من که کاری ندارد، چرا خود را معطل می کند»؟ این موضوع‏‎ ‎‏نمایانگر این مطلب هم هست که حضرت امام به تمام افرادی که به منزل وارد یا از‏‎ ‎‏آن خارج می شدند، دقت داشتند و اشخاص و حرکتها و مقصود آنان را بدون اینکه‏‎ ‎‏طرف متوجه شود، زیرنظر می گرفتند. این ویژگی از سیرۀ بزرگان دین از انبیای عظام‏
‏‎

‏‏*  *  *‏

‏‎ ‎

‏‎

• )) پابه پای آفتاب؛ ج 2، ص 286.