اجتناب از شهرت طلبی

‏‏اجتناب از شهرت طلبی‏

‏‏امام از همان ابتدا از هر کاری که شائبۀ شهرت طلبی و مقام خواهی بود اجتناب‏‎ ‎‏می ورزید. به عنوان مثال اجازه نمی داد کسی پشت سرش راه برود. اگر شاگردی‏‎ ‎‏اشکالی داشت و می آمد تا در بین راه از ایشان سؤال کند امام می ایستاد و اشکال را‏‎ ‎‏پاسخ می داد، بعد هم به او می گفت: «بفرمایید بروید». معمولاً شاگردان ایشان،‏‎ ‎‏درس را شب در حجرۀ خود می نوشتند، که خود من شیوۀ کارم چنین بود.‏‎[1]‎

‏‏*  *  *‏

‏‎ ‎

‏‎

• )) حوزه؛ ش 45، ص 51.