روشنایی دیوار از منبع دیگری است

‏‏روشنایی دیوار از منبع دیگری است‏

‏‏اولین باری که به محضر امام رفتم، در جلسۀ درس اخلاق ایشان بود که نزدیکی های‏‎ ‎‏غروب در مدرسۀ فیضیه، زیر کتابخانه برقرار بود. آن درس به قدری در تهذیب و‏‎ ‎‏تزکیۀ نفس طلبه ها مؤثر بود که نمی توان بیان کرد. اولین جملاتی که آن روز از ایشان‏‎ ‎‏شنیدم، هنوز یادم است. امام به دیوار مدرسۀ فیضیه اشاره کردند که آفتاب بر آن‏‎ ‎‏تابیده بود و روشن بود؛ و فرمودند: «ما حالا نگاه می کنیم به این دیوار، می بینیم‏‎ ‎‏روشن است. چون آفتاب را نمی بینیم، خیال می کنیم این دیوار روشن است. در‏‎ ‎‏صورتی که این روشنایی از منبع دیگری است که ما آن را نمی بینیم. هستی در جهان‏‎ ‎‏هم همین جور است؛ ما خیال می کنیم مثلاً خودمان هستیم، علم داریم، کمال‏‎ ‎‏داریم، جمال داریم، جلال داریم، در صورتی که همۀ اینها از مبدأ دیگری است.‏‎ ‎‏مثل همان دیواری که آدم خیال می کند خودش نورانی است، در صورتی که این نور‏‎ ‎‏از جای دیگری است». این جملات امام به قدری در مغز و قلب من اثر داشت که‏‎ ‎‏دیگر بعدها درس اخلاق ایشان را ترک نکردم.‏‎[1]‎‏ ‏

‏‏*  *  *‏

‏‎ ‎

‏‎

• )) همان جا.