امام با طراوت و تبسم با من روبه رو شد

‏‏امام با طراوت و تبسم با من روبه رو شد‏

‏‏حضرت امام(ره) مقید بودند بعد از درس حدود ربع ساعتی می نشستند تا اگر‏‎ ‎‏طلاب اشکال و ابهامی دارند مطرح کنند. من هم که شبهه ای برایم پیدا شده بود در‏‎ ‎‏جمع آن حلقه حضور یافتم. حضرات یکی پس از دیگری صحبت کردند و جواب‏‎ ‎‏شنیدند، تا نوبت به حقیر رسید. مقداری با خجالت و اضطراب شروع به صحبت‏‎ ‎‏کردم. رشتۀ بحث رسیده بود به جریان استصحاب در موضوعی که اثر مترتب بر آن‏‎ ‎‏به تنهایی نبود. اشکال اصل مُثبِت را مطرح کردم. آنچنان ایشان با طراوت و نشاط،‏‎ ‎‏تبسم، چهرۀ نورانی و محبت وصف ناشدنی با من روبرو شدند که آناً ذهنیت من‏‎ ‎‏مشمول شد و خود را در برابر استادی مهربان و متواضع یافتم. امام با یک کلمه‏‎ ‎‏جواب مرا دادند و فرمودند: «بدین معنی که موضوع اثر موضوع مرکب است و در‏‎ ‎‏چنین حالتی اصل عملی می تواند در اجزاء موضوع جاری شود». ناگفته نماند که‏‎ ‎‏سطح درس امام بالا و بسیار عمیق بود و طلابی که یک دوره اصول دیده بودند و در‏‎ ‎‏فقه هم مقداری کار کرده بودند مناسب جلسۀ درس معظم له بودند؛ نه طلابی که‏‎ ‎‏تازه سطح را به اتمام رسانده بودند. خاطرۀ شیرین این برخورد باعث تجری من‏‎ ‎‏گردید.‏‎[1]‎

‏‏*  *  *‏

‏‎ ‎

‏‎

• )) همان.