اولیای خدا سکوتشان با فکر است

‏‏اولیای خدا سکوتشان با فکر است‏

‏‏بنده در سال 1363 قمری (23 شمسی) پس از آنکه در حوزۀ علمیۀ همدان،‏‎ ‎‏«شرح لمعه» و «قوانین» را خواندم، به قم آمدم. در ابتدای ورود، شنیدم که‏‎ ‎‏عصرهای جمعه، حاج آقا روح اللّه ، که یکی از استادان و علمای بزرگ قم است ـ در‏‎ ‎‏آن زمان اینگونه مشهور بودند یک ساعت به مغرب مانده، در مدرسۀ فیضیه، زیر‏‎ ‎‏کتابخانه، درس اخلاق می گویند و جمعیت زیادی در آن جلسه شرکت می کنند. بعد‏‎ ‎‏از درس هم توسط حضرت آیت اللّه خوانساری، نماز جماعت اقامه می شد. بنده‏‎ ‎‏همان اولین جمعه شرکت کردم. حدیثی که آن روز محور بحث امام(ره) بود، این‏‎ ‎‏حدیث از حضرت امام صادق(ع) و پیغمبراکرم(ص) در معرفی و بیان صفات‏‎ ‎‏اولیاءاللّه بود‏‎[1]‎‏. نشانۀ اول اولیای خدا این است که سکوتشان توأم با فکر است، و‏‎ ‎‏غفلت و عدم توجه نیست. نشانۀ دوم این است که نگاهشان عبرت است. به هیچ‏‎ ‎‏چیز بانظر سطحی و ساده نمی نگرند، بلکه نگاهشان با عبرت گرفتن توأم است.‏‎ ‎‏نشانۀ سوم این که حرف می زنند، ولی حرفشان همه حکمت است. حکمت، آن‏‎ ‎‏کلامی است که براساس حقایق این عالم استوار است. کلامی است که به سعادت‏‎ ‎‏بشر، سعادت مادی و معنوی، کمک می کند. نشانۀ چهارم اینکه راه می روند و راه‏‎ ‎‏رفتنشان در میان مردم، برکت است. زیرا حرفشان و حرکتشان برای راهنمایی مردم‏
‏‎

‏‏*  *  *‏

‏‎ ‎

‏‎

• اِنَّ اَوْلِیٰاءَ اللّه سَکَتوُا فَکٰانَ سُکُوتُهمْ فِکْراً وَ نَظَروا فَکٰانَ نَظَرُهُمْ عِبْرَةً وَ نَطَقوا فَکٰانَ نُطْقُهُمْ حِکمَةً وَ مَشَوْا فَکٰانَ مَشْیُهُمْ بَیْنَ النّٰاسِ بَرَکَةً.     وسائل الشیعه، جلد یک، صفحه 65، در بعضی نسخه ها به جای کان سکوتهم فکراً، سکوتهم ذِکراً آمده است و معنای آن این است که سکوتشان یاد خدا است.
• )) حوزه؛ ش 32، ص 88.