شریف قنوتی در دوران حضور خود در جبهه، ده روز پیش از شهادتش، نامه ای به خانواده اش نوشت که می توان آن را آخرین نامه و یادداشت وی تلقی کرد. این نامه در شرایطی نوشته شده که وی برای بردن سلاح به گارد ساحلی خسروآباد رفته بود و منتظر بود رزمنده ها سلاح ها و مهمات را به ماشین وی انتقال دهند. او در نامه مزبور ضمن تشریح فعالیت هایش در جبهه های نبرد از والدینش خواسته است برای رسیدن او به شهادت، که آرزوی سالیان دراز اوست، دعا کنند. با توجه به اهمیت نامه مزبور در این بخش متن آن می آید:
«بسمه تعالی. 14 / 7 / 59. سرور گرام دعاکننده عزیز والد محترم و والده معظمه و برادران و خواهران و بستگان ایدکم الله تعالی. پس از عرض سلام سلامتی وجود محترمتان را از خداوند متعال خواستار و امیدوارم که در تمام امور موفق باشید. باری عرض من که به حضورتان تقدیم می دارم اینکه با حالتی در کمال آرامش که ستاد تدارکات را در بروجرد فراهم با همکاری بسیاری از مردم موفق شده 21 کامیون آذوقه مختلف به خرمشهر و
کتابشیخ شریفصفحه 133
6 کامیون به غرب و خود نیز احساس وظیفه نموده و در جبهه جنگ مانده و تا حد امکان فرماندهی را بدست گرفته و الآن برای تحویل مهمات آمده وقت را غنیمت شمرده این چند کلمه را تقدیم و تقاضا دارم که دعا در موفقیت بفرمایید و سلام مرا به همه ابلاغ و ضمناً بخواهید دیگران [دعا کنند و شما هم] از خدا بخواهید که آرزوی سالیان دراز من که (الشهادة) باشد نصیبم شود. باری اگر در پشتیبانی امکان های لازم فراهم شود امید آنکه توفیق هر چه زودتر بهره ما گردد و بحمدالله دشمن را فرسوده کرده و تانک های آن ها را سرنگون در حالیکه صدام ملعون از هر طرف کمک می گیرد ولی شیردلان و قهرمانان جمهوری اسلامی جز از خدا و امام زمان و شجاعت نائب الامام خمینی از جائی نصرت ندارند و حتماً الفتح لأهل القبله ـ هم اکنون دلیران اسلام کشته می دهند و با خون خود اسلام عزیز را سیراب می کنند و خصم مزبور را درهم می کوبند و باید دانست که اگر خدای ناخواسته پیشروی انقلاب متوقف شود باید دانست سیر نزولی جوامع بشری پیموده خواهد شد و اگر با این شهامت پیشروی نماییم هر چه زودتر پرچم توحید بر کاخ کرملین و کاخ سفید و الیزه بالا خواهد رفت و صدای دل انگیز اسلام همه را شادمان خواهد نمود. آفرین بر حماسه آفرینان راه آزادی در زیر پوشش قرآن و رهبری امامان هدایت و ارزندگی. خداوند شما را توفیق عنایت فرماید. والسلام علیکم الاحقر محمدحسن شریف».
کتابشیخ شریفصفحه 134