مردی از معراج

‏‏«مردی از معراج»‏

‏‏ ‏

‏‏ عبدالرضا رضایی‌نیا‏

‏‏مردی آرام از کنار ما گذشت‏

‏‏از پریشانخانۀ دنیا گذشت‏

‏‏مردی از توفان که در جزر سکوت‏

‏‏با هزاران موج از دریا گذشت‏

‏‏مردی از جنس ملایک جنس نور‏

‏‏از کبود آباد این صحرا گذشت‏

‏‏روزی از آن سوی تنهایی رسید‏

‏‏یک شب از هفت آسمان اما گذشت‏

‏‏چشمهایش روشن از توحید بود‏

‏‏او که با نجوای «اعطینا» گذشت‏

‏‏آن شب آرام و صبور و دردمند‏

‏‏چون نسیمی از سر گلها گذشت‏

‏‏شادیش را بین ما تقسیم کرد‏

‏‏با هزاران زخم از اینجا گذشت‏

‏‏در لطیف سینه جایش می‌دهیم‏

‏‏آفتابی را که بارانزا گذشت‏

‏‎ ‎

‏‎

‎