از مقام عشق

‏‏از مقام عشق‏

‏‏ای جهان گفت‌ها ‏

‏‏در یک گفت تو ‏

‏‏من اینجا یاد تو را ‏

‏‏آذین جان بسته‌ام ‏

‏‏و ماه را ‏

‏‏گواه ‏

‏‏می‌گیرم‏

‏‏که آههایم را ‏

‏‏و شروه‌هایم را ‏

‏‏تنها او شمرده است ‏

‏‏تنها او پی برده است. ‏

‏‏ای نازنین عاشقان جهان‏

‏‏پرندی که از یاد تو ‏

‏‏به دل بافته‌ام ‏

‏‏ساروجی است ‏

‏‏که توفان هم ‏

‏‏از او پناه می‌گیرد. ‏

‏‏ای ستاره‌ها بگویید‏

‏‏که من هنوز ‏

‏‏درک او را ‏

‏‏سرگردانی می‌کنم. ‏

‏‏اما از تلاوت هر روزۀ نامش ‏

‏‏به مقامی از گریه ملکوتی رسیده‌ام ‏

‏‏که دلم‏

‏‏ کلیددار امین گریه‌های عاشقان ‏

‏‏شده است. ‏

‏‏چرا شهادت نمی‌دهی ‏

‏
‏‎

‎‏ ای نسیم در گشت ‏

‏‏ای شال درهم پیچیده در یال کوهها ‏

‏‏تو که بارها ‏

‏‏عطر روشن‌ گریه‌ها را ‏

‏‏بر کتف خویش برده‌ای! ‏

‏‏با اینهمه احوال اما‏

‏‏تا یاد تو‏

‏‏هموارۀ این جان است ‏

‏‏مرتبه به مرتبه مقام می‌گیرم. ‏

‏‏□ مجید زمانی اصل ‏

‏‎ ‎

‏‎

‎