بنده سید تقی موسوی درچه‌ای، فرزند مرحوم آیت الله حاج سید نصرالله، در سال 1317 شمسی در روستای «درچه»، از توابع شهر اصفهان به دنیا آمدم. روستای درچه در آن ایام تا شهر اصفهان حدود پانزده کیلومتر فاصله داشت، اما امروز بر اثر توسعه شهر اصفهان و درچه، این فاصله به شش، هفت کیلومتر کاهش یافته است.
درچه در قسمت جنوب غربی اصفهان قرار داشته و از دو مسیر (جاده نجف‌آباد، مناره‌جنبان) و (کناره کوه سفید و زاینده‌رود) به آن رفت و آمد می‌شود. در بخش زاینده‌رود، چشمه‌ها و نهرهای زیادی وجود داشت که بعضی از آنها خشک شده است. پیش از این، به دلیل آب فراوان، درختان زیادی داشت و محل کشت و برداشت برنج بود. اکنون نیز کشاورزان این منطقه بیشتر برنج‌کارند. این منطقه از سرسبزی و صفای بسیاری برخوردار است و از مناطق خوش آب و هوا و زیبای اصفهان به شمار می‌آید.
آن زمان که من کودک بودم، اغلب مردم با اسب و الاغ و گاری بین اصفهان ـ درچه رفت و آمد می‌کردند، در عین حال ماشین‌‌ها هم در این مسیر تردد می‌کردند. اتوبوس‌های قدیمی با دیوارهای برزنتی مسافران را از درچه به اصفهان می‌بردند و می‌آوردند. افزون بر آن، وسیله‌های نقلیه مانند موتورسیکلت و دوچرخه هم به چشم
کتابدر وادی عشقصفحه 1
می‌خورد. یادم هست که از آتشگاه و مناره‌جنبان به صارمیه می‌رفتیم و بعد وارد خیابان شیخ بهایی می‌شدیم، که ورودی شهر اصفهان بود. آن روزها این گونه امکانات و وسایل زندگی فراهم نبود و مردم به سختی زندگی می‌کردند.
کتابدر وادی عشقصفحه 2