شهادت حاج آقا مصطفی خمینی

‏‏در نخستین روز آبان سال 56، خبر رسید که حاج آقا مصطفی خمینی، فرزند ارشد آیت ‏‎ ‎‏الله خمینی فوت کرده است. به گفته افراد موثق، از جمله آقای ‏‏موسوی خوئینی‌ها‏‏، گویا ‏‎ ‎‏حاج آقا مصطفی را کشته بودند. این خبر به سرعت در میان طلاب و مبارزان پیچید. تا ‏‎ ‎‏صبح روز بعد، برای تحقیق درباره درست یا نادرست بودن خبر صبر کردیم. شب ‏‎ ‎‏سنگین و درازی بر ما سپری شد. همه در التهاب بوده و نگران حال آیت‌الله خمینی ‏‎ ‎‏بودند. هنوز آفتاب سرنزده بود که به مدرسه فیضیه ـ کانون اطلاعات سیاسی ـ رفتیم. ‏‎ ‎‏اندک اندک مساجد شهر قم شروع به پخش قرآن، به نشانه عزاداری کردند، دیگر برای ‏‎ ‎‏ما مسلم شد که خبر صحت داشته است. آیت الله سیدمصطفی خمینی به گونه مرموزی ‏‎ ‎‏در منزل مسکونی خود درگذشته است. بسیاری از انقلابیون، درگذشت ایشان را به دلیل ‏‎ ‎‏ملاقات با دو ناشناس، پیش از درگذشت ایشان تلقی می‌کردند، که از عاملان رژیم ‏‎ ‎‏بودند، این خبر از سوی سفارت ایران در عراق مخابره نشد، چون حکومت ‏‎ ‎‏نمی‌خواست که کسی چیزی از خبر یا جزئیات آن به دست آورد. اما موافق بودند که ‏‎ ‎‏شخصی از طریق تلفن یا تلگراف، به حاج آقا ‏‏پسندیده‏‏ خبر درگذشت را برساند. چون ‏‎ ‎
‏‎

‏‏من و برادرم، حاج آقا حسین، بدین منظور، در سیزدهم آبان همان سال مجلس ‏‎ ‎‏ختمی، در مسجد صدوقِ ‏‏ابن بابویه‏‏ برگزار کردیم، که حدود دو هزار نفر جمعیت از ‏‎ ‎‏گروه‌های گوناگون مردم در آن شرکت داشتند. سخنران مجلس، ‏‏سیداحمد موسوی ‏‎ ‎‏همدانی‏‏ بود، که پس از تلاوت آیاتی چند از قرآن مجید گفت: سران کشورها هرچند ‏‎ ‎‏کارهای نیک از خود به یادگار گذارند، پس از سال‌ها به فراموشی سپرده می‌شوند، اما ‏‎ ‎‏ائمه و جانشینان امام همیشه زنده و جاوید خواهند بود. او سپس با اشاره به مرگ ‏‎ ‎‏مشکوک مصطفی خمینی گفت: «ضایعه اسف‌انگیز درگذشت چنین آیت الله زاده‌ای، ‏‎ ‎‏برای همیشه جامعه تشیع را داغدار کرد. چون پدر بزرگوار او، حضرت آیت الله ‏‎ ‎‏خمینی، پیشوا و مرجع تقلید میلیون‌ها شیعه در سراسر جهان است، ما نیز به سهم خود ‏‎ ‎
‏‎

‏‏سپس ایشان در ارتباط با مکارم اخلاقی و معلومات و تالیفات حاج آقا مصطفی ‏‎ ‎‏خمینی و نیز چگونگی تشییع جنازه او در نجف و کربلا سخن گفت. پس از خواندن ‏‎ ‎‏روضه حضرت امام حسین، مجلس ختم بدون هیچ گونه شعار یا حادثه غیرمنتظره‌ای ‏‎ ‎‏پایان یافت.‏

‏‏در مسجد ارک تهران، از سوی بازاریان و روحانیون مبارز تهران، مجلس ختم برای ‏‎ ‎‏حاج آقا مصطفی خمینی گذاشته شد و در پی آن برای تجلیل از مجالس ختم و مقام ‏‎ ‎‏والای حضرت آیت الله خمینی، نزدیک به چند هزار طلبه از قم، به صورت دسته ‏‎ ‎‏جمعی سوار اتوبوس‌ها شده و در یک خط سیر حرکت کرده و به تهران آمدند، حرکت ‏‎ ‎‏اتوبوس‌ها شایان اعتنا بود. آنان در یکی از خیابان‌های تهران، همگی پیاده شده و با ‏‎ ‎‏چهره اندوهگین و مصیبت‌زده به سوی مسجد ارک حرکت کردند. این حرکت به ‏‎ ‎‏اندازه‌ای تاثیرگذار بود که در حقیقت، تبلیغ ارزنده‌ای برای آیت الله خمینی، و به طور ‏‎ ‎‏کلی برای انقلاب و مبارزه به شمار آمد. بدین سان، روحانیون قم، همراه روحانیون ‏‎ ‎‏بزرگ تهران، در مسجد ارک؛ در مجلسی بسیار باشکوه و به یاد ماندنی به سوگ ‏‎ ‎‏نشستند. در قم نیز بازار یک‌سر تعطیل شد و مجلس ختمی در آن‌جا برگزار شد. یکی ‏‎ ‎‏از سخنوران روحانیت، سخنرانی بسیار مفصلی کرد. پس از این نشست‌ها من و یکی از ‏‎ ‎‏دوستانم تصمیم گرفتیم که مجلس ختمی در تجلیل از حاج آقا مصطفی خمینی، در ‏‎ ‎‏شهر ری برگزار کرده و روی مساله شهادت ایشان و نیز تجلیل از مقام آیت الله خمینی ‏‎ ‎‏مانور داده شود. مقدمات کار آماده شد، می‌خواستیم مجلس را در ‏‏مسجد زیبای خاتم ‏‎ ‎‏النبیین‏‏، واقع در خیابان حضرت عبدالعظیم، نزدیک بازار ـ که مسیر تردد زائران است ـ ‏‎ ‎‏برگزار کنیم. اما برپایی این مجلس ختم، نیازمند تایید ‏‏آیت الله لاله‌زاری‏‏ بود. ‏

‏‏از این‌رو همراه آقای ‏‏سید ابوالقاسم موسوی همدانی‏‏، به منزل آیت الله لاله‌زاری ‏‎ ‎‏رفته و خدمت ایشان عرض کردیم: با توجه به این‌که حاج آقا مصطفی خمینی، در ‏‎ ‎
‏‎

‏‏این مجلس اگر به حساب آقای لاله‌زاری هم بود، به خوبی برگزار شد. آن‌گاه با ‏‎ ‎‏برادرم، آیت الله سیدحسین موسوی درچه‌ای که اکنون پیش‌نماز ‏‏مسجد خاتم النبیین‏‎ ‎‏هستند، با پیش‌نماز مسجد صدوق در ‏‏محله ابن بابویه‏‏،‌ کنار ‏‏برج طغرل‏‏ مشورت کردیم ‏‎ ‎‏و مجلس ختمی نیز در آن مسجد با سخنرانی آقای ‏‏طاهری اصفهانی‏‏ برگزار شد. چون ‏‎ ‎‏در مجلس‌هایی که در مساجد خاتم النبیین و مسجد صدوق برگزار شده بود، نقش من ‏‎ ‎‏در اجرای برنامه‌ها آشکار بود، برخی از دوستان احتمال دادند که از سوی ساواک ‏‎ ‎‏تعقیب و دستگیر شوم، از این‌رو صلاح دانستم که چند روزی آشکار نشوم، تا مساله به ‏‎ ‎‏تدریج فراموش گردد.‏

‏‎