شرح جلوه

‏‎ ‎

‏‏شرحِ جلوه‏

‏‏دیده ای نیست نبیند رُخ زیبٰای تو را‏

‏‏نیست گوشی که همی نشنود آوای تو را‏

‏‏هیچ دستی نشود جُز برِ خوان تو دراز‏  ‏کس نجوید بجهٰان جُز اثر پای تو را‏

‏‏رَهرو عشقم و از خِرقه و مَسند بیزار‏  ‏بدو عالم ندهم روی دل آرای تو را‏

‏‏قامت سَروْقدان را به پشیزی نخرد‏  ‏آنکه در خواب ببیند قد رعنای تو را‏

‏‏بکجا روی نمٰاید که تواش قبله نه ای‏  ‏آنکه جوید بِحَرم منزل و مأوای تو را‏

‏‏هَمه جٰا منزل ‏‏^(محفل) ‏‏عشق است که یارَم همه جاست‏  ‏کوردل آنکه نیابد بجهٰان جای تو را‏

‏‏با که گویم که ندیدَه است و نبیند بجهٰان‏  ‏جُز خم اَبرو و جُز زلف چلیپٰای تو را‏

‏‏دکّۀ عِلم و خِرد بَست، دَرِ عشق گشود‏  ‏آنکه میداشت بسر علّت سودای تو را‏

‏‏بشکنم این قلم و پاره کُنم این دفتر‏

‏‏نتوان شرح کُنم جِلوۀ والای تو را‏