سبوی عاشقان

‏‎ ‎

‏‏سَبوی عاشقان‏

‏‏برخیز مُطربا که طرب آرزوی ماست‏

‏‏چشم خرابِ یار وفادار سوی ماست‏

‏‏دیوانگی عاشق خوبان ز باده است‏  ‏مستی عاشقان خدا از سبوی ماست‏

‏‏ما عاشقان ز قُلّۀ کوه هدایتیم‏  ‏روح الامین به «سدره» پی جستجوی ماست‏

‏‏گلشن کنید میکده را ای قلندران!‏  ‏طیر بهشت می زده در گفتگوی ماست‏

‏‏با مُطربان بگو که طرب را فزون کنند‏  ‏دست گدای صومعه بالا به سوی ماست‏

‏‏ساقی بریز بادۀ گلگون به جام من‏  ‏این خُم پُر ز می سبب آبروی ماست‏

‏‏باد بهار پردۀ رخسار او گشود‏  ‏سُرخی گل ز دلبر آشفته روی ماست‏

‏‏ای پردگی که جلوه ات از عرش بگذرد‏

‏‏مهر رُخت عجین به بُن موی موی ماست‏