خرقۀ تزویر

‏‎ ‎

‏‏خرقۀ تزویر‏

‏‏مائیم و یکی خرقۀ تزویر و دگر هیچ‏

‏‏در دام ریا بسته به زنجیر و دگر هیچ‏

‏‏خودبینی و خودخواهی و خودکامگی نفس‏  ‏جان را چو «رَوان» کرده زمینگیر و دگر هیچ‏

‏‏در بارگه دوست نبُردیم و ندیدیم‏  ‏جز نامۀ سربسته به تقصیر و دگر هیچ‏

‏‏بگزیده خرابات و گُسسته ز همه خلق‏  ‏دل بسته به پیش آمدِ تقدیر و دگر هیچ‏

‏‏درویش که درویش صفت نیست، گشاید‏  ‏بر خلقِ خُدا دیدۀ تحقیر و دگر هیچ‏

‏‏صوفی که صفائیش نباشد، ننهد سر‏  ‏جُز بر در مردِ زر و شمشیر و دگر هیچ‏

‏‏عالِم که به اخلاص نیاراسته خود را‏  ‏عِلمش به حجٰابی شده تفسیر و دگر هیچ‏

‏‏عارف که ز عرفان کتبی چند فرا خواند‏

‏‏بسته است به الفاظ و تعٰابیر و دگر هیچ‏