راز نهان

‏‎ ‎

‏‏راز نهٰان‏

‏‏داستان غم من راز نهانی باشد‏

‏‏آن شناسد که ز خود یکسره فانی باشد‏

‏‏به خمِ طرۀ زلفت نتوانم رَه یافت‏  ‏آن تواند که دلش آنچه تو دانی باشد‏

‏‏ساغری از خُم میخانه مرا باز دهید‏  ‏که تواند که در این میکده بانی باشد؟‏

‏‏گِردِ دلدار نگردد، غم سٰاقی نخورد‏  ‏غیر آن رند که بی نام و نشانی باشد‏

‏‏گرچه پیرم به سر زلف تو ای دوست قسم‏  ‏در سَرم عشق چو ایّام جوانی باشد‏

‏‏دورم از کوی تو ای عشوه گر هَر جٰایی‏  ‏که نصیبم ز رُخت نامه پرانی باشد‏

‏‏گر شبانان به سر کوی تو آیند و روند‏

‏‏خُرّم آن دم که مرا شغل، شبانی باشد‏