بهار

‏‎ ‎

‏‏بهٰار‏

‏‏بهار آمد که غم از جان برد غم در دل افزون شد‏

‏‏چه گویم کز غم آن سَرو خندان جان و دل خون شد‏

‏‏گروه عاشقان بستند محمِلهٰا و وارستند‏  ‏تو دانی حال ما واماندگان دَر این میان چون شد‏

‏‏گل از هجران بلبُل، بلبل از دوری گل هَر دم‏  ‏بطَرْفِ گلِستان هَر یک بعشق خویش مفتون شد‏

‏‏حجاب از چهرۀ دلدار ما باد صبٰا بگرفت‏  ‏چو من هَر کس بر او یک دم نظر افکند مجنون شد‏

‏‏بهار آمد ز گُلشن برد زردیهٰا و سردیها‏  ‏بیمن خور، گُلستان سبز و بُستان گرم و گلکون شد‏

‏‏بَهار آمد بهٰار آمد بهٰار گل عذار آمد‏

‏‏بمیخواران عٰاشق گو خمار از صحنه بیرون شد‏