لذّت عشق

‏‎ ‎

‏‏لذّت عشق‏

‏‏لذّت عشق تو را جز عاشق محزون نداند‏

‏‏رنج لذّت بخش هجران را بجُز مجنون نداند‏

‏‏تا نگشتی کوهکن شیرینی هجران ندانی‏  ‏نازپَرورده رَه آورد دل پُرخون نداند‏

‏‏خسرو از شیرینی شیرین نیابد رنگ و بویی‏  ‏تا چو فرهاد از دَرونش رنگ و بو بیرون نداند‏

‏‏یوسفی باید که دَر دام زلیخٰا دل نبازد‏  ‏وَرنه خورشید و کواکب دَر برش مفتون نداند‏

‏‏غرق دریا جُز خروش موج بی پایان نبینَد‏  ‏بٰادیه پیمای عشقت سٰاحِل و هامون نداند‏

‏‏جلوۀ دلدار را آغاز و انجامی نباشد‏

‏‏عِشق بی پٰایان ما جز آن چرا و چون نداند‏