عروس صبح

‏‎ ‎

‏‏عروسِ صُبح‏

‏‏امشب که در کنار منی خفته چون عروس‏

‏‏زنهار تا دَریغ نداری کنار و بوس‏

‏‏ای شب بگیر تنگ به بر نوعروس صبح‏  ‏امشب که تنگ در بَر من خفته این عروس‏

‏‏لب بَر ندارم از لبِ شیرین شکّرش‏  ‏گر بانگ صبح بشنوم و گر غریو کوس‏

‏‏یا رَب ببند بر رُخ خورشید راه صُبح‏  ‏در خواب کُن مؤذن وَ در خاک کُن خروس‏

‏‏یک امشبی که با منی از راه لُطف و مهر‏  ‏جُبران شود بقیّۀ عُمر، اَر بود فسوس‏

‏‏نا رندم اَر بخواهم کاین شب سحر شود‏  ‏باشد اگر به تخت سُلیمانیم جلوس‏

‏‏«هندی» ز هند تا به سر کویت آمده ست‏

‏‏کی دل دَهد به شاهی شیراز و ملک طوس‏