آواز سروش

‏‎ ‎

‏‏آوازِ سروش‏

‏‏بَر در میکده پیمٰانه زدم خرقه بدوش‏

‏‏تا شود از کفم آرام و رَود از سر هوش‏

‏‏از دَم شیخ، شفای دل مَن حاصل نیست‏  ‏بایدم شکوه بَرم پیش بت باده فروش‏

‏‏نه مُحقّق خبری داشت نه عارف اثری‏  ‏بعد از این دَست من و دامن پیری خاموش‏

‏‏عالم وَ حوزۀ خود، صوفی و خلوتگه خویش‏  ‏ما و کوی بُت حیرت زدۀ خانه بدوش‏

‏‏از دَر مدرسه وَ دیر و خرابات شدم‏  ‏تا شوم بَر در میعٰادگهش حلقه بگوش‏

‏‏گوش از عربَدۀ صوفی و دَرویش ببند‏

‏‏تا بجانت رَسد از کوی دل، آواز سروش‏