عطر یار‌

‏‎ ‎

‏‏عطر یار‏

‏‏ما ندانیم که دلبستۀ اوئیم هَمه‏

‏‏مست و سَرگشتۀ آن روی نکوئیم همه‏

‏‏فارغ از هر دو جهٰانیم و ندانیم که ما‏  ‏دَر پی غمزه او بادیه پوئیم هَمه‏

‏‏ساکنان دَر میخانۀ عشقیم مُدام‏  ‏از ازل مَست از آن طرفه سبوئیم هَمه‏

‏‏هَرچه بوئیم ز گلزار گلستان وی است‏  ‏عطر یار است که بوئیده و بوئیم هَمه‏

‏‏جُز رُخ یار جمٰالی و جمیلی نبود‏  ‏در غم اوست که در گفت و مگوئیم هَمه‏

‏‏خود ندانیم که سرگشته و حیران همگی‏

‏‏پی آنیم که خود روی بروئیم هَمه‏