غزل

بار امانت‌

 

بار امانت

غمی خواهم که غمخوارم تو باشی

دلی خواهم دل آزارم تو باشی

جهان را یک جوی ارزش نباشد  اگر یارم اگر یارم تو باشی

ببوسم چوبۀ دارم بشادی  اگر دَر پای آن دارم تو باشی

به بیماری دهم جان و سَر خود  اگر یار پَرستارم تو باشی

شوم ای دوست پَرچمدار هستی  در آن روزی که سَردارم تو باشی

رسَد جانم بفوق قاب قوسین  که خورشید شب تارم تو باشی

کِشم بار اَمانت با دلی زار

امانت دار اَسرارم تو باشی

 

کتابدیوان اشعارصفحه 181