گُلزارِ جان‌

‏‎ ‎

‏‏گُلزارِ جٰان‏

‏‏با که گویم غم دل جُز تو که غمخوار منی‏

‏‏همه عالم اَگرم پُشت کند یار منی‏

‏‏دل نبندم بکسی روی نیارم به دری‏  ‏تا تو رؤیای منی، تا تو مَددکار منی‏

‏‏راهی کوی توام قافله سالاری نیست‏  ‏غم نباشد که تو خود قافله سٰالار منی‏

‏‏بچمن روی نیٰارم نروم در گُلزار‏  ‏تو چمن زار من استیّ و تو گُلزار منی‏

‏‏دردمندم نه طبیبی نه پرستاری هست‏  ‏دلخوشم  چون تو طبیب و تو پرستار منی‏

‏‏عاشقم سوخته ام هیچ مَددکاری نیست‏

‏‏تو مَددکار منِ عٰاشق و دلدار منی‏