قطعات و اشعار پراکنده

تکرار مکرّرات‌

تکرار مکرّرات

به آخر کلام رسیدیم[1]

 

ای وازده ترّهات بس کُن

تکرار مُکرّرات بس کُن

بربند زبان یاوه گوئی  بشکن قلم و دوات بس کُن

ای عاشق شهرت ای دغل باز  بس کُن تو خزعبلات بس کُن

گُفتار تو از برای دنیا است  پیگیری مُهملات بس کُن

بَردار تو دست از سَرِ ما  تکرار مُکرّرات بس کُن

تکرار مُکرّرات بس کُن

تکرار مُکرّرات بس کُن

 

وَ سلام بَر بندگان خُداوند که بی نام و نشانند

اولیائی تحت قَبابی لٰایعرفهُم غیری

 

کتابدیوان اشعارصفحه 308

  •  . چون حضرت امام قدّس سرّه این اشعار را در دفترچه های گوناگون و در حاشیۀ نامه ها و گاهی روزنامه نوشته اند، لذا این جمله در پایان یک جلد از دفترها نوشته شده است.