در اولین روز حضور اینجانب در دروس اخلاق و عرفان ایشان، قیافهای بسیار روحانی با نگاه هایی جالب دیدم که به مطالبی که در درس ابراز مینمودند، حالت توافق با آنچه در درون میگذشت را ارائه مینمود.
آن روزها آیات آخر سورۀ حشر را تدریس میکردند. با کمال وضوح به خاطر میآورم وقتی این آیۀ مبارکه (هواللّه الخالق الباری المصور له الاسماء الحسنی یسبح له ما فی السماوات و الارض و هو العزیز الحکیم)
را تفسیر میفرمودند، جذابیت مطالب به حد عالی رسیده بود و طلاب با یک انقلاب روحی به افاضات عرفانی ایشان گوش میدادند. هیجان روحی و عمق مطالبی که ابراز میشد، بخوبی اثبات میکرد که مطالب
ابراز شده، فوق معلومات حرفهای و رسمی است که متأسفانه عدهای را به خود مشغول مینماید.
اینجانب پس از آن تاریخ فروغی از عرفان مثبت را در زمان تحصیل در نجف اشرف در چهره و گفتار و سایر رفتارهای زندگی در حکیم متأله و عارف بزرگوار شیخ مرتضی طالقانی دیدم.
.
انتهای پیام /*