در تمام این سالها آنچه از دوران شاگردی امام به یاد دارم این است که در
تمام طول درس، امام دو زانو می نشستند و ادب خاصی داشتند. در کوچه و خیابان هم
در عین اینکه وقار و متانت خاصی داشتند متواضع جلوه می کردند. امام در احترام
نسبت به بزرگان از علما و فقها، تکریم خاصی داشتند و آنان را با عظمت یاد می کردند
و اگر می خواستند سخنان بزرگان فقه و اصول و فلسفه را رد کنند با احترام رد می کردند.
اینجور نبود که همینطور یک جمله ای بگویند که مثلاً ایشان نفهمیده! یا ایشان توجه
نکرده است.
منبع: ندا؛ ش 1، ص 20
.
انتهای پیام /*