از ابتدای روز 22 بهمن هجوم مردم به پادگان ها شروع شد و نهایتاً در ساعت 10 یا 11 بود که شورای عالی ارتش اعلام بی طرفی کرد. می توان گفت معقول ترین تصمیمی که سران ارتش گرفتند همین تصمیم بود که بدون تردید علی رغم میل جناح برژینسکی و یاران تندرو او بود که طرفدار اجرای سیاست "مشت آهنین" بودند... در حالی که در کمیته بحران در واشنگتن در فکر اجرای طرح کودتا توسط ژنرال های چهار ستاره و اعزام یک هزار سرباز ویژه و احیاناً نیروهای مستقر در فرماندهی ناتو بودند و از سولیوان درباره امکان ترتیب دادن یک کودتا برای استقرار یک رژیم نظامی به جای حکومت در حال سقوط بختیار نظر می خواستند (از خاطرات سولیوان در مورد حوادث روز 22 بهمن)، در تهران ارتشبد فردوست رئیس دفتر ویژه اطلاعات، که ظاهراً تا این لحظه در جریان حوادث دخالت نمی کرده، از تیمسار قره باغی می خواهد که جلسه ای با حضور فرماندهان و معاونین و رؤسا و مسئولین قسمت های مختلف نیروهای مسلح ترتیب دهد. [ همان جلسه معروفی که منجر به اعلام بی طرفی ارتش شد ]
نزدیک غروب روز 22 بهمن به اتفاق دکتر محمود بروجردی نزد امام رفتیم. مثل همیشه خیلی آرام و خونسرد نشسته بودند. با خنده گفتم آقا حالا دیگر نوبت کیست که باید برود؟ لبخندی زدند. گفتند که آقای بازرگان هر چه زودتر باید رئیس ستاد (ارتش) را معرفی کند. من گفتم یک مسأله مرا نگران کرده و بر شادمانی ما سایه افکنده است و آن حمله حساب شده گروه های چریکی نظیر فدائیان و مجاهدین خلق به پادگانهاست. به نظرم با یک توطئه ای انبارهای اسلحه را به روی مردم باز کرده اند. ایشان اظهار نظری نکردند. معلوم بود که هیچ نگرانی از این بابت ندارند، زیرا مردم را خوب می شناختند و می دانستند وقتی به مردم بگویند اسلحه ها را برگردانید بر می گردانند، کما اینکه همین طور هم شد. فقط گروههای الحادی نظیر چریک های فدایی خلق، حزب توده و مجاهدین خلق از تحویل اسلحه های ربوده شده خودداری کردند که بعدها طی عملیات قهرآمیز و خونین و بحرانی تا حدودی خلع سلاح شدند.
منبع: خاطرات سیاسی اجتماعی، صادق طباطبایی، نشرعروج ،ج 3، صص: 246 - 236
.
انتهای پیام /*