شیخ علی عراقچی در کتاب پرتو آفتاب از اولین ملاقاتش با امام خمینی و کلاس درس اخلاق امام خمینی این گونه می گوید:
سال ۱۳۲۳ شمسی که به قم آمدم، آقای بروجردی هنوز در بروجرد تشریف داشتند، یادم هست، همان روزهای اول بود. من هم جوان بودم و کنجکاو و در حیاط مدرسه فیضیه با دوستم آقای سید محمد باقر موسوی همدانی قدم می زدیم ـ او از رفقای دوره اول و قدیمی بنده است، یکی دو سال هم از من بزرگ تر می باشد. تفسیر المیزان را در چهل جلد ترجمه کرده که چند بار هم تجدید چاپ شده است. آقای موسوی حدود پنج، شش ماهی از من زودتر به قم آمده بود و کم و بیش با فضای قم و اساتید قم آشنایی بیشتر داشت ـ ناگهان متوجه شدم سیدی بزرگوار و نورانی، آن طرف حیاط با چند نفر مشغول بحث و گفتگو هستند. از آقای موسوی پرسیدم این آقا کیست؟ او گفت: آن‌طوری که من تا حالا فهمیدم، ایشان حاج آقا روح الله خمینی، چشم و چراغ حوزه علمیه است. تا آن موقع من نام حاج آقا روح الله و تعریفشان را فقط در همدان شنیده بودم، ولی از نزدیک ندیده بودم.
از طریق آقای موسوی و دوستان دیگر مطلع شدم که حاج آقا روح الله خمینی روزهای پنجشنبه و جمعه، جلسه درس اخلاق هم دارند. من به همراه آقای حسینیان موضوع را دنبال کردیم تا زمان و مکان این جلسه را به دست بیاورم. بالاخره معلوم شد این جلسه روزهای یاد شده، یک ساعت مانده به غروب، زیر کتابخانه مدرسه فیضیه برگزار می شود. ما در همان اولین جمعه در این جلسه حاضر شدیم. ایشان روی منبر نمی رفتند، همین طور روی زمین می نشستند. اغلب حاضران از طلاب و فضلا بودند و اندکی از بازاریان و متدینین هم می آمدند. ایشان خیلی ساده صحبت می-کردند، چنان که تا اواخر عمرشان، این ساده گویی را داشتند، در عین حال گاهی مسائل علمی و اخلاقی سطح بالایی هم می فرمودند، اما همین مطالب عمیق و سطح بالا را با بیانی مطرح می کردند که همه طبقات می فهمیدند. آنچه که من از محضر پرفیض ایشان به دست آوردم نهایت خلوص ایشان بود. همیشه این حالت را در حد اعلا داشتند و حفظ می کردند. دایم خدا و فعالیت برای خدا را در نظر داشتند؛ به همین سبب کلامشان تا عمق جان آدم نفوذ می کرد. ایشان مسیرشان یک مسیر مخصوصی بود. ما حدود یک سال و نیم در درس اخلاق حضرت امام شرکت می کردیم و به این بهانه به خدمتشان می رسیدیم تا این که آقای بروجردی به قم تشریف فرما شدند، بعد از این هم مدت کوتاهی درس اخلاق حضرت امام ادامه داشت، ولی ناگهان تعطیل شد و دیگر نیامدند.
طلبه ها خیلی ناراحت شدند، مرتب دنبال علت تعطیلی بودند. من چون جوان بودم ـ هجده، نوزده سال داشتم ـ و حضرت امام در آن وقت حدود چهل و پنج ساله بودند، جرأت نمی کردم خدمت ایشان بروم و از خودشان علت را بپرسم. ولی تلاش می کردم از افراد مختلف و اساتید گوناگون موضوع را پی گیری کنم. البته تنها من نبودم، همه پی گیر موضوع بودند تا این که خبر به خود آقای بروجردی رسید. طلبه ها رفتند به ایشان شکایت کردند که چرا باید درس اخلاق ایشان تعطیل شود و از معظم له درخواست نمودند به حاج آقا روح الله دستور بدهند تا درس ادامه داشته باشد.
از سوی دیگر وقتی حضرت امام فهمیدند که خبر به محضر آقای بروجردی رسیده است ـ ایشان انصافاً خیلی مؤدب بودند و حریم آقای بروجردی را خیلی نگه می داشتند و واقعاً ایشان را رئیس حوزه می دانستند و مطیع ایشان هم بودند ـ جواب داده بودند، حالا که این طور شد من خود به خدمت آقا می رسم و صحبت می کنم. بعد هم شنیدیم که خدمت آقا رفتند و با ایشان صحبت کردند و آقا را هم قانع کردند که دیگر لزومی ندارد من درس اخلاق بگویم. همین طور نیز شد؛ دیگر از آن تاریخ ما درس اخلاقی از ایشان ندیدیم.
وقتی ما پی گیری کردیم؛ معلوم شد بعضی از این مقدس ها که ضد فلسفه و عرفان بودند حرف ها و نسبت های ناروایی به ایشان زده بودند. این همان زمانی بود که وقتی حاج آقا مصطفی جوان بود ـ او تقریباً سه سال از من کوچک تر بود، با هم در درس رسائل آقای مشکینی شرکت می کردیم، طلبه خیلی شوخ و در عین حال با استعداد و با کفایتی بود ـ و در مدرسه فیضیه از حجره ای آب گرفته و خورده بود، آقای مقدسی که در حجره دیگری ساکن بود به صاحب آن حجره گفته بود استکان آقا مصطفی را آب بکشد، به خاطر این که پدرش درس فلسفه می گوید. حتی گفته بودند، درس اخلاقش هم اخلاق نیست بلکه درس فلسفه و عرفان است. در حالی که این گونه نبود، چون من خودم شرکت می کردم، اصلاً مطالب مشوب به عرفان نداشت و خیلی ساده و روان مطالب را بیان می فرمودند، اما در عین حال درس اخلاق ایشان، در نظر بسیاری از مقدسین مذموم شده بود. وقتی حضرت امام این مسائل را شنیدند، خیلی ناراحت شدند و درس اخلاق را به طور کلی تعطیل کردند. من از فراست و دوراندیشی امام در تعجبم که آن زمان ـ در سن ۴۶ یا ۴۷ سالگی ـ چطور فهمیدند این مسأله ای است که در حوزه بین یک عده مقدس هرگز جا نمی افتد و بنابراین فوری تعطیل کردند.
(منبع: پرتو آفتاب؛ ص ۱۶۵ – ۱۶۹)
.
انتهای پیام /*