خوش خلقی در ادبیات دینی با حسن خلق شناخته می شود که از جمله اوصاف پسندیده است خوش خلقی نمودهای فراوانی دارد و ممکن است در حالتهای گوناگون به شکلهای مختلف بروز یابد؛ به عنوان نمونه امکان دارد در قالب بخشندگی و یا سخن گفتن همراه با لبخند و یا حتی گذشت از اشتباه دیگران مصداق پیدا کند. حضرت امام خمینی در مورد خلق می نویسد:

بدان که خلق عبارت از حالتی است در نفس که انسان را دعوت به عمل می کند بدون رویه و فکر. مثلا کسی که دارای خلق سخاوت است آن خلق او را وادار به جود و انفاق کند، بدون آنکه مقدماتی تشکیل دهد و مرجحاتی فکر کند؛ گویی یکی از افعال طبیعیه اوست، مثل دیدن و شنیدن (شرح چهل حدیث؛ ص ۵۱۰)
حجت الاسلام والمسلمین واعظ طبسی در این باره خاطره ای نقل می کند با این مضمون:
یک روز در مسجد بودیم که خبر آوردند آیت الله بروجردی مرحوم شده است. همین که این خبر پخش شد، شاه طی تلگرافی به آیت الله حکیم در نجف تسلیت گفت. تمام جمعیت مسجد اعتراض کردند که چرا شاه به آیت الله حکیم تسلیت گفته است؟ و این گونه، مجلس روضه به هم خورد. من دو روز راجع به این قضیه کاوش و پرس وجو کردم و به این نتیجه رسیدم که از نه نفر علمای بزرگ شیعه، اعلم¬ از همه آیت الله العظمی خمینی است در صورتی که تا آن روز هرگز آیت الله خمینی را ندیده بودم؛ اما عکس چهل سالگی ایشان را دیده بودم. بنابراین، به منزل ایشان در قم مشرف شدم تا رساله ایشان را بگیرم. روز جالبی بود. در راه به یک سرپاسبان برخورد کردم که ایشان هم خدمت امام(س) می رفت فکر می کنم مأمور بود که به منزل امام برود. وقتی خدمت امام(س) رسیدم کتابی به من دادند و با این که مرا نمی شناختند، به من اظهار لطف و مهربانی کردند. موقع برگشتن رنگ و روی پاسبان تغییر کرد. علت را از او سؤال کردم. او گفت: چیزی در امام(س) هست که مرا گرفته است. مدت¬ها بعد متوجه شدم که این سرپاسبان از خدمت خود استعفا داد و من هم آن روز دچار این حالت شدم. دیدار با امام (س) مرا بیدار کرد.
منبع: (برداشتهایی از سیره امام خمینی؛ ج ۲، ص ۱۸۳)

. انتهای پیام /*