پرتال امام خمینی (س): در دوران بیماری حضرت امام (س) بسیاری از پزشکان پیشنهاد می کردند که امام برای مداوا به خارج از کشور رفته و از دانش پزشکان خارجی بهره بگیرند. این پیشنهاد به دلایل گوناگونی با مخالفت امام خمینی (س) مواجه می شد.
پس از تشخیص ابتلای امام خمینی (س) به سرطان معده، جمعی از پزشکان (عدد تیم پزشکی به بیش از ۵۰ نفر می رسید) به همراه تعدادی از مسئولین کشوری، به بررسی خطرات بیماری ایشان، عمل جراحی و نیز بیهوشی امام خمینی پرداختند و در نهایت به این نتیجه رسیدند که انجام عمل جراحی برای حضرت امام خمینی ضروری است. پیشنهاد بسیاری از پزشکان این بود که تیمی از بهترین پزشکان خارجی برای مداوای امام به ایران بیایند یا خود حضرت امام برای درمان به خارج از کشور بروند، اما امام همواره با این پیشنهاد مخالفت می کردند.
خانم صدیقه مصطفوی دختر گرامی امام خمینی در رابطه با روزهای پیش از عمل جراحی در خاطراتشان این گونه از مخالفت امام به استفاده از پزشکان خارجی و یا سفر به خارج از کشور برای درمان یاد کرده اند:
« برای عمل جراحی پیشنهاد شده بود که چند دکتر معروف از خارج دعوت بشوند چرا که سرنوشت کشور و انقلاب مطرح است و نباید قضایا را ساده بگیریم ، احمد آقا می گفت: امام برای اطبای خودمان احترام و حیثیت زیادی قائل است و اگر این مساله اتفاق بیفتد اجازه حضور به خارجیها نمی دهد و ایشان بسیار ناراحت خواهند شد.» (کتاب فصل صبر، صفحه ۴۷ و ۴۸)
در خاطرات دکتر سید حسن عارفی نیز به این نگاه حضرت امام اشاره شده است. دکتر عارفی در بخشی از کتاب طبیب دلها، با بیان این جملات یادآور شده اند که امام در جریان بیماری در سال ۱۳۶۸ با مداوای بیماری به کمک پزشکان خارجی مخالف بودند:
«علی رغم آنکه عده معدودی از مسئولین و حتی بعضی از پزشکان قصد داشتند ایشان را جهت معاینه و معالجه به خارج از کشور اعزام نمایند و یا پزشکان خارجی را برای معالجه به داخل دعوت نمایند، آن حضرت با این امر موافقت نداشتند و معتقد بودند که هرآنچه در توان و قدرت پزشکان داخلی بوده انجام داده اند و همین امر برای من کفایت می کند. »
اعتقاد امام خمینی به بی نیازی از بیگانگان در زمینه پزشکی
پیش از این نیز حضرت امام در دوران بیماری عدم رضایت خود را نسبت به مسافرت به خارج از کشور جهت درمان اعلام کرده بودند.
دکتر فریدون عزیزی در خاطرات خود نقل می کند که پس از مرخص شدن امام خمینی (س) از بیمارستان قلب در سال ۱۳۵۸ و نقل مکان موقت به منزلی در خیابان دربند، هر دوشنبه به مدت ۲۴ ساعت مسئولیت کشیک در منزل امام بر عهده ایشان بوده است.
یکی از خاطرات دکتر عزیزی در آن دوران مربوط به همین اعتماد امام به پزشکان ایرانی است. ایشان می گوید بعد از ترخیص امام در روزهای اول پزشکان معتبر ایرانی و خارجی در جلسه ای شرکت کردند، و اصرار داشتند که امام برای بررسی آنژیوگرافیک و عمل جراحی عروق قلب به خارج از کشور سفر کنند، وقتی این مطلب به اطلاع امام رسید ایشان دست راست خود را به نشانه امتناع بالا بردند، این تصمیم امام نشان از اطمینان قلبی او به کادر پزشکی کشور بود، و آموزش عملی ایستادگی و اتکا به خود تا رسیدن به بی نیازی از بیگانگان. (رجوع کنید به کتاب طبیب دلها)
گلایه امام خمینی از سفر برخی مسئولان به خارج از کشور برای درمان بیماری
نه تنها در هیچ سخن و رفتار و کرداری در طول حیات مبارک و به ویژه در دوران بیماری امام خمینی، بی اعتمادی به پزشکان داخلی دیده نمی شود، بلکه ایشان همیشه از عملکرد پزشکان ایرانی اظهار رضایت و تشکر داشتند. تا جایی که پیش از بیماری خود به مناسبتی با نگاهی گلایه آمیز بیان کردند که هنوز عده ای بیگانه از خود برای درمان های معمولی نیز ترجیح می دهند به خارج از کشور سفر کنند، ایشان به نحوی این موضوع را در وصیت نامه خود نیز انعکاس داده اند.
اعتماد کامل امام خمینی به پزشکان ایرانی
امام خمینی (س) در تمام مراحل بیماری مطیع امر طبیبان ایرانی بودند. زمانی که پزشکان انجام عمل جراحی را بهترین روش درمان بیماری امام خمینی (سرطان معده) دانستند، بیم از آن داشتند که امام با عمل جراحی مخالفت کنند.
هنگام استراحت امام در یک بعد از ظهر دکتر عارفی به نمایندگی از تیم پزشکان به ملاقات امام خمینی رفته و نظر تیم پزشکی را به ایشان اعلام کردند و گفتند که در جلسات متعدد برای درمانشان به این نتیجه رسیده اند که بهتر است برای درمان بیماری امام خمینی عمل جراحی انجام شود، در آن جلسه ایشان پس از آگاهی از موضوع تنها یک جمله بیان کردند: «هر طور شما صلاح می دانید عمل کنید» همین تک جمله ایشان مطالب بسیاری در خود نهفته دارد و نشان از اعتماد کامل ایشان به پزشکان داخلی است؛ همچنین برخلاف نظر بسیاری از افراد که فکر می کردند امام با انجام عمل مخالفت می کنند، ایشان بدون پرس وجو در ارتباط با نوع عمل و خطرات و عوارض آن به انجام عمل رضایت دادند که این امر علاوه بر نمایش حسن ظن ایشان نسبت به پزشکان ایرانی نشان از بزرگی روح و بی اهمیت بودن مسائل دنیوی و مادی برای ایشان است.
این نگاه حضرت امام در ارتباط با اعتماد به پزشکان داخلی را می توان در خاطرات دیگر بزرگان از ایشان نیز مشاهده کرد، به طور مثال حجت الاسلام و المسلمین حسین انصاریان نیز از تمکین حضرت امام به امر پزشکان در خاطراتشان یاد کرده اند
.
انتهای پیام /*