سید مصطفی در 30 آذر 1309 ش (21 رجب 1249ق) و در شهر قم دیده به جهان گشود. نشو و نما در دامن مادری باتقوا و پدری عالم و فرزانه و محیط خانوادگی آکنده از معنویت و صفا و صمیمیت در شکل‌گیری شخصیت مذهبی و علمی وی و نیز برخورداری از استعداد و نبوغ ذاتی از وی شخصیتی فرهیخته و مجتهدی فهیم، فقیه و متکلم و فیلسوف به بار آورد و به درجات بالای علمی و فقهی دست پیدا کرد. او ادیب و صاحب کرسی تدریس اصول و رجال در حوزه‌های علمیه قم و نجف و صاحب تألیفات متعدد و دارای بینش سیاسی عمیق و شجاع بود. او در دوران مبارزات پدر بزرگوارش چه در مبارزات سال 42 و چه پس از آن تا تبعید و در دوران تبعید در کنار پدر بود؛ و سرانجام پس از 47 سال زندگی پر از تلاش و مبارزه در سحرگاه یکشنبه 1/8/1356 در نجف به طور ناگهانی و مرموز در خانه خود درگذشت و پیکرش پس از انتقال به کربلا و غسل با آب فرات و طواف بر گرد حرم حضرت حسین(ع) و حضرت ابوالفضل(ع)، در نجف در ایوان مطهر حضرت علی(ع) مجاور قبر علامه حلی به خاک سپرده شد. او با در گذشت خود در برافروختن شعله انقلاب تأثیر بسزایی به جای گذاشت. «در روز یکشنبه نهم شهر ذی‌القعده الحرام مصطفی خمینی، نور بصرم و مهجه قلبم، دار فانی را وداع کرد و به جوار رحمت حق‌تعالی رهسپار شد. اللهم ارحمه و اغفر له و اسکنه الجنه بحق اولیائک الطاهرین – علیهم الصلاة و السلام». (صحیفه امام، ج3، ص233)گرچه از منظر امام، مصطفی امیدی برای آینده نهضت به حساب می‌آمد، اما آن حضرت در فقدان فرزند دلبند و دانشمندش رفتاری از خود بروز داد که جز از اولیای الهی که در مصیبت‌های بزرگ به خداوند پناه می‌برند، ساخته نیست. او نه تنها در این امر جزع و فزع و بی‌تابی نکرد بلکه چنان صلابت و استواری از خود نشان داد که موجب یأس و سرخوردگی دشمنان شد. ایشان در تشییع جنازه فرزندشان همانند تشییع جنازه‌های دیگر فقط پنج دقیقه مانده به آغاز تشییع جنازه در محل حضور یافتند و پس از حرکت دادن جنازه تا محل مشخصی جمع را همراهی کردند و سپس بازگشتند. این صبر و بردباری در مجالس عزای برگزار شده هم خود را نشان داد و واقعاً دوست و دشمن را به حیرت انداخت و درسی برای اهل بصیرت بود.
منابع مرتبط:
شهیدی از جنس روحانیت
زندگینامه آیت الله سید مصطفی خمینی
مجموعه مقالات کنگره شهید آقا مصطفی
.
انتهای پیام /*