گرافیستها درآمد. اما هنوز هیچ فیلمسازی نمیتوانست
از این توانایی رایانهای در فیلمش استفاده کند. انقلاب
بعدی در این زمینه وقتی روی داد که تصویرهای
CGI به صورت سه بعدی در آمدند. با این پدیده بود
که میشد به هر شیء یا موجودی، بُعد و عمق داد، آن را
رنگآمیزی ویژه و اختصاصی کرد و سپس به حرکت
در آورد. در این حالت وقتی یک متخصص، تصویر
CGI شده را به رایانه میدهد، رایانه طبق دستوری
که از قبل در خود ذخیره کرده است، این تصویر را به
شکل یک طرح، نمایی از یک فیلم و یا به شکل دیگری
وارد حافظه خود میکند. این کار احتیاج به زمان کافی
و ابزار مناسب رایانهای دارد. مثلاً در فیلم کارتونی
«زندگی باگزبانی» هر کادر از نقاشیهای کارتون برای
اینکه به شکل مورد نظر فیلمساز در بیآید، 3 ساعت
وقت برده است.
ممکن است غرق شدن یک کشتی بزرگ را در
فیلمی دیده باشید. واقعیت این است که چنین اتفاقی
اصلاً روی نداده است. بلکه آنچه رخ داده است، ساختن
یک تصویرCGI از کشتی در حال غرق شدن و ارایه
آن به یک رایانه برای بازسازی جزئیات حادثه غرق
کشتی است.
امروزه این نوع آثار هنری که به «فیلمهای
دیجیتال» معروف شدهاند، در تمام زمینههای فیلم و
کارتون وجود دارند. به نظر میرسد قدم بعدی فیلمسازان
دیجیتال این باشد که به جای استفاده از بازیگران
گرانقیمت که دستمزدهای بسیار زیادی میخواهند،
تصویرCGI شده آنها را با استفاده از رایانه به حرکت
طبیعی همان بازیگرها تبدیل کنند. این کار در لحظات
کوتاه بعضی از فیلمها انجام شده است؛ اما آیا درآن صورت،
شاهد جنجال و دعوای هنرپیشگان بزرگ و رایانههای
بزرگتر خواهیم بود؟!
مجلات دوست کودکانمجله کودک 25صفحه 29