مجله نوجوان 134 صفحه 3

سرمقاله کسی می آید آری لای در را باز بگذارید نیمۀ شعبان بزرگترین جشن ملّی مـــردم ایران است و این جشن، هر ساله با شکوه هر چــــــه بیشتر برگزار می­شود. تفاوت این جشن ملّـــی با جشنهای دیگر کشورها در این است که ایــن شادمانی بزرگ در عمیق­ترین باورهـای مذهبی مردم ایران ریشه دارد و مذهبی بودن آن ایــن انتظار را ایجاد می­کند که این جـشنها با رعایت اصول اخلاقی و موازین شـــرعی بـــرگزار شود. جشن نیمۀ شعبان جشن انتظار اســـت. آیا این منطقی است که ما در انتظار آمدن کـسی جشن بگیریم امّا در آن جشن کارهایی بکـنیم که او دوست ندارد؟ آیا این صحیح است که به بهانۀ جشن و شادمانی قلب مقدّس امام و مولایمان را به درد بیاوریم؟ چند سالی است که خیابانــهای بسیــــاری در شهر تهران به مدّت چـــند شب به خاطر جشن و شادمانی در شبهای میانی ماه شعــــبان کاملاً بسته می­شود. خیابان 17 شهریور، میـدان شـــوش، میـــدان خراسان و بسیاری دیگر از خـیابانهای اصلّـــی جنوب شهر طوری بسته می­شود که ساکنـــین این مناطق تا دیر وقت نمی توانند به خــانه­های خود برسند. فراموش نکنید که احتمال بیماری، نیاز به اورژانس، نیاز به آتش نشانی و ستادهای امدادی همیشه وجود دارد و بستن خیابان به بهانۀ جشن و شادمانی و ایجاد ترافیک برای سایر شهروندان کاری نیست که مورد برای سایر شهروندان کاری نیست که مورد رضایت امام زمان باشد استـــــفاده ازموسیقی­های مبتذل و پیـش پا افتاده در شأن یک جشن بزرگ مذهبی نیست و با اعتقاد دینی ما تضاد دارد. *** بیایید برای شاد کردن دل اماممان هم که شده کمی یه یاد فقرا باشیم. در شهر ما تعداد کسانی که شبها گرسنه می­خوابند کم نیست. گمان نمی­کنم اسراف و ولخرجی فراوانی که بعضی وقتها به ریا نیز آمیخته می­شود و یا لت و پار کردن یک کیک غول­پیکر گران قیمـــت در خیابانهای اصلّی شهر، دل امام زمان را شاد کند. *** او سالهاست که منتظر ماست. منتظر ماست که آنگونه شویم که باید باشیم. پس بیایید ما هم منتظر او باشیم. شادمانی کردن در انتظار یک مــنجــی بزرگ، آداب خاصّی دارد. ما به مناسب میلاد امام زندۀ شیعیان شادمانی می­کنیم؛ در انتظار کسی که بر اعمال و رفتار ما نــــظارت دارد.