مجله کودک 39 صفحه 14

سقا خانهها آب، تشنگی، آب، آفتاب، آب، گرما... و باز هم آب. سرزمین ما ایران، سرزمین پهناوری است که قسمت وسیعی از آن را مناطق خشک و کم آب تشکیل میدهد و همین باعث شده که آب، در فرهنگ، آدابو رسوم و زندگی روزمرة مردم جایگاه و ارزشی خاص پیدا کند؛ اما آنچه آب را به قلب و ایمان مردم نزدیکتر کرده است، حماسة کربلا و تشنگی و رنجیاست که امام حسین (ع) و یاران و همراهان ایشان در صحرای کربلا تحمل کردند. سالیان سال است که مردم مسلمان ایران در سوگ امام حسین (ع) و یارانش اشگ میریزند و هنوز هم دلهای سوخته آنان آرام نگرفته است. مردم ایران آفتاب و خاک را خوب میشناسند و معنی تشنگی را می دانند. به همین دلیل است که ساختن سقاخانه و سیراب کردن رهگذران تشنه، کاری بسیار ارزشمند است. هنوز هم بسیاری از مردم نذر میکنند تا در ایام سوگواری ماه محرم، به یاد حضرت عباس، به عزاداران تشنه آب یا شربت بدهند؛ اما این کار فقط در ایام ماه محرم انجام نمیشود. شاید شما هم در خیابانهای پر رفت و آمد، منبعهای آب را دیده باشید که برای رفع تشنگی رهگذران گذاشتهاند. در گذشته، در هر منطقه و محلهای، سقاخانهای وجود داشت که افراد خیر و نیکوکار آنها را میساختند. سقاخانه با آیات قرآن تزئین میشد و مردم در آنجا آب خنک مینوشیدند و برای کسی که سقاخانه را ساخته، دعا میکردند. گوشهای از سقاخانه هم مخصوص روشن کردن شمعهای نذری بود. مردم به هزار امید برای برآورده شدن نیازشان به سقاخانه میرفتند و از حضرت ابوالفضل میخواستند که گره از گرفتاریشان بگشاید. در همة سقاخانهها، جامی از جنس برنج یا مفرغ بود که در میان آن، پیکرة دستی از جنس برنج یا مفرغ قرار داشت و