مجله کودک 58 صفحه 31

آپیکو: هاه! بالاخره فهمیدم. خب ما هم در اوگاندا روزه می­گیریم. ولی روزه ما یک شکل دیگر است، مثلاً اگر کسی خیلی شیر دوست داشته باشد، وقتی روزه می­گیرد، نباید شیر بخورد. مانی: ماه رمضان در کشورهای مسلمان، مثل یک جشن است. بعد از افطار همۀ مغازه­ها باز می­شود و مردم به خیابانها می­آیند. شبهای رمضان برای مسلمانان خیلی عزیز است، مخصوصاً شبهای قدر. محمد: شب قدر، شبی است که قرآن در آن بر حضرت محمد (ص) نازل شده است. ماریا: «عید فطر» هم مال مسلمانهاست؟ خالد: الان شاخ در می­آورم! تو عید فطر را از کجا بلدی؟ ماریا: من یک دوست مسلمان دارم. اسمش «سمیره» است. آنها هر سال یک جشن می­گیرند. اسم جشن­شان «عید فطر» است. همه را دعوت می­کنند. مانی: عید فطر اولین روز بعد از ماه رمضان است. در عید فطر هیچ کس روزه نمی­گیرد. اول صبح همه با هم نماز می­خوانند و بعد تمام روز را تفریح می­کنند. ماریا: پارسال یک نمایشگاه هم در مدرسه­شان گذاشته بودند. من و بقیه هم محله­ای ها به دیدن نمایشگاهشان رفتیم. آنها با گل، کاشی مسجد ساخته بودند و کارت تبریک «عید فطر» درست کرده بودند. یک نمایش هم داشتند، پر از ستاره بود. خالد: عید فطر یک حُسن خیلی بزرگ دارد، به آدم یک عالمه هدیه می­دهند! زکیه: در مصر، وقتی ماه رمضان می­شود، بچه­ها چیزهایی شبیه فانوس درست می­کنند و در آن شمع می­گذارند. همه فانوس­هایشان را از در خانه آویزان می­کنند. منظره باشکوهی است، چون تمام کوچه با نور فانوس­ها روشن است! مانی: درایران، وقتی هنوز تلویزون و رادیو نیامده بود، یک نفر از اهالی هر محله، هر صبح به صبح همه را برای «سحری» بیدار می­کرد. شعرهایی که این آدمها می­خواندند، هنوز هم هست. خواند آنها خیلی جالب است. زکیه: چه با مزه! در مصر هم چنین آدمهایی بوده­اند. البته مصریها برای اعلام سحر، توپ هم در می­کرده­اند! بـه آن آدم هم می­گویند «مساهـراتی». مساهراتی همه را با صـدای طبل بلند می­کـرد! روز عیـد فطر هـم بچه­ها فـانوس­هایشـان را بر می­دارند و توی کوچه­ها بلند می­گویند: «واهوی یا واهوی!» خیلی خوش می­گذرد! آپیکو: چه جالب است که مسلمانها آداب و رسوم یکسانی دارند. شاید این دفعه من هم مثل مسلمانها روزه گرفتم!