مجله کودک 255 صفحه 11

«قسمت اول» جایی برای پی بردن به درون ما امیرمحمّد لاجورد آقای دکتر، لطفاً خودتان را معرفی کنید. در یک آزمایشگاه تشخیص طبی، نمونه­هایی از بزاق دهان گرفته تا ترشحات یک زخم و خون و ادرار و مدفوع و .... را مورد آزمایش و بررسی قرار می­دهند تا به ترکیبات آن پی ببرند،تا کمکی باشند برای سالم زیستن ما. اما خود ما چقدر دوست داریم تا نیم نگاهی به آنچه از بدنمان دفع می­شود بیاندازیم؟ جواب این سوال این است: «هیچی». با این حساب، افرادی که در چنین جاهایی کار می­کنند شغل بسیار شریفی دارند،مگر نه؟ محسن ملک احمدی، 47 ساله چند سال است که در این حرفه مشغول به کارید؟ از سال 1359 که دوره کاردانی­ام در رشته علوم آزمایشگاهی تمام شد تا به امروز که حدود 26 سال می­شود اصطلاحاً پیپت به دستم. (پیپت: یکی از لوازم آزمایشگاهی). سال 73 هم دوره دکترای خود را در همین رشته در دانشگاه تهران به پایان رساندم. در بیمارستان امیرکبیر، بیمارستان کودکان بهرامی و بیمارستان ایرانیان در دوبی که وابسته به هلال احمر جمهوری اسلامی ایران است به عنوان سرپرست آزمایشگاه خدمت کرده­ام. از سال 81 نیز به عنوان کارشناس ارشد اداره کل امور آزمایشگاههای تشخیص طبی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی مشغول به خدمت هستم. همچنین مسئولیت فنی این آزمایشگاه نیز با من است. چه شد که این حرفه را انتخاب کردید؟ کار در این حرفه روحیه خاصی می­خواهد. بسیاری از کسانی که به اینجا مراجعه می­کنند مبتلا به بیماری­های مزمن و واگیردار هستند و ما در اینجا خون و زخم و ادرار آنها را آزمایش می­کنیم. قبل از استخدام، این مسئله را برای پرسنلی که می­خواهند همکار ما شوند کاملاً شرح می­دهیم. تا کسی به این کار علاقه نداشته باشد او را جذب نمی­کنیم. زمانی که من شروع به تحصیل کردم مانند امروزه تعریف دقیقی از آینده رشته­ها نداشتیم. من روی عشق و آئودی 6 A