تاثیرات ع‍م‍لی اع‍ت‍ق‍اد ب‍ه ت‍وحید در آث‍ار امام خمینی (س) و خ‍واج‍ه ع‍ب‍دال‍ل‍ه ان‍ص‍اری (س)

‏‏چکیده‏

‏‏برای ظهور تأثیرات عملی اعتقاد به توحید، شدت در عقیده توحیدی و باور قلبی و بلکه یقین لازم است؛ زیرا مادامی ‌که موحد سیر درونی خود را به سوی حق آغاز ننموده است و در مرتبه توحید لسانی قرار دارد، انتظار بروز تأثیرات عملی خاصی را از او نمی‌توان داشت. حضرت امام خمینی (ره) و خواجه عبدالله بر همین اساس در آثارشان پس از ذکر معانی توحید، مراتبی را برای توحید و موحد ذکر نموده و سپس درجات مختلفی از آثار جوارحی (مانند: اتیان عبادات، سعی در انفاق و ...) و آثار جوانحی (مانند: صبر، توکل، رضا و تسلیم و ...) را متناسب با آن مراتب توحیدی، قابل انتظار از موحدین دانسته‌اند. از این‌روی طبق آرا‌ این دو عارف عظیم‌الشأن از هر موحدی به تناسب مرتبه‌ای از توحید که در آن قرار دارد؛ اعمال موحدانه جوارحی و جوانحی ویژه‌ای را باید انتظار داشت که برخی از آن‌ها در رابطه موحد با خودش و برخی دیگر در رابطه موحد با حق و خلق، پدیدار می‌گردند و بدین‌ترتیب تأثیرات عملی اعتقاد به توحید نیز همانند خود توحید دارای مراتب و درجات بی‌نهایتی می‌باشند. توجه به تأثیرات عملی اعتقاد به توحید، خصوصاً در رابطه میان موحد و جامعه پیرامونش جایگاه ویژه‌ای را در آثار امام خمینی (ره) داراست و حال آن‌که توجه به تأثیرات عملی اعتقاد به توحید (و حتی شهود) در رابطه موحد با خداوند محور اصلی بیانات خواجه عبدالله انصاری را تشکیل می‌دهد. آن چه از فحوای کلام ‌این دو عارف در مجموعه آثارشان حاصل می‌گردد، ‌این است که عقیده‌ی توحیدی پس از شدت یافتن به تدریج سراسر اعمال و رفتار و افکار موحد و سپس جامعه توحیدی را تحت تأثیر قرار می‌دهد.‏

‏‎ ‎

‏‎

‎