تجلی عرفان در خطابات عمومی امام خمینی (س)

‏‏چکیده‏

‏‏معمولاً رفتار و گفتار هر کس، بیانگر پندارها و اعتقادات اوست، از این‌رو می‌توان خطابات شفاهی یک عارف و یا نوشته‌های او را محلّ نمود عرفان او دانست. ‏

‏‏در این تحقیق، در پی آن بوده‌ایم تا تجلیات عرفانی امام خمینی (ره) را در خطابات مردمی‌ و معمولی‌ ایشان مورد بررسی قرار دهیم، اما مقدم بر آن لازم بود تا به مسائلی چند بپردازیم. فلذا ابتدائاً به سراغ تعریف عرفان رفته و آن را از منظر عرفای بزرگی چون قیصری و عین‌القضاه همدانی بیان کردیم. پس از آن درصدد جستن ملاک‌های عرفانی بودن گزاره‌ها برآمده و به ‌این نتیجه رسیده‌ایم که هنگامی ‌می‌توان گفت یک گزاره، عرفانی است که حداقل به یکی از موارد زیر اشاره داشته باشد: 1) وحدت وجود و سریان آن در همه عالم هستی. 2) طریقت، ریاضت و سیر و سلوک جهت رسیدن به درجات والای کمال و معرفت.3) شهود و مکاشفه به‌عنوان طریق کشف حقیقت. 4) اتحاد با مبدأ هستی و فنا فی‌الله .5) عشق‌ورزی. 6) بیان‌ناپذیری تجارب عرفانی و در نتیجه استفاده از زبان رمزگونه جهت بیان آن حقایق. 7) رازداری و کتمان سِر. در فصل دوم چند دستور و قاعده بدست داده شده تا بدان وسیله از دل جملات عادی و معمولی، معانی عرفانی را کشف و استخراج کنیم. پس از آن و در فصل سوم به ذکر نمونه‌هایی از بیان معانی عرفانی در قالبهای ساده، معمولی و عاری از اصطلاحات خاص عرفانی پرداخته شده است. در واپسین فصل تحقیق، به‌طور اجمال و نمونه‌وار، همین عرفانیات را در کلام و خطابات شفاهی حضرت امام خمینی (ره) مورد لحاظ و بررسی قرار داده‌ایم.‏

‏‎ ‎

‏‎

‎