در مجموعه مصاحبه‌های متعددی که در نوفل لوشاتو توسط نماینده‌های رسانه‌های سراسر دنیا با حضرت امام به عمل می‌آمد یکی از سؤال‌های اصلی درباره نظام آینده در ایران، ساختار و شکل آن و نقش حضرت امام در اداره امور دراین نظام بوده است که جمع بندی پاسخ‌های حضرت امام در مورد اخیر چنین است:
۱- امام در اداره امور هیچ گونه نقش اجرایی را عهده دار نخواهند شد.
۲- نقشی که حضرت امام برای خویش قایل بودند، نقش رهبری، هدایت و نظارت بر امور بود.
۳- روحانیون هم متکفل امور حکومت نخواهند شد و فقط نقش نظارتی خواهند داشت.
این موضوعات با تعیین دولت موقت در ۱۵ بهمن ۱۳۵۷ و استقرار آن بعد از پیروزی انقلاب، صورت تحقق به خود گرفت و حضرت امام در جایگاه رهبری در جهت این استقرار و تقویت آن از طریق جذب پشتیبانی‌های مردمی از هیچ تلاشی فروگذار نکردند.
از طرفی دأب حضرت امام بر شکل گیری نهاد‌ها و ارکان نظام و انجام امور از طریق مجاری قانونی و بوسیله افراد ذیربط بود و در کنار آن تقویت روحیه استقلال و خودباوری کارکنان و مسئولین درهر پست و مقامی. این یکی از روش‌های ارزشمند مدیریتی آن بزرگوار بود که در آن شرایط و اوضاع و احوال مسائل و گرفتاری‌های اوائل انقلاب و با حضور دائمی ایشان در تهران امکان خدشه دار شدن آن وجود داشت و اضافه بر آن تعلق خاطر حضرت امام به حوزه علمیه قم و تمایل شدید آن بزرگوار به امر تدریس دروس حوزوی باعث شد که روز دهم اسفند ماه عازم قم شوند. استقبال تاریخی مردم قم در آن روز از حضرت امام در تاریخ این شهر تکرار ناشدنی است.
اما در قم، حجم زیاد فعالیت ها، بالا و پائین رفتن روزانه چندین نوبت از پله‌های ساختمان برای رسیدن به پشت بام و پاسخ به ابراز احساسات مردم، انجام چندین ملاقات روزانه در اتاقی گرم و کوچک در هوای گرم قم که به علت وجود دستگاه‌های فیلمبرداری گرم‌تر هم می‌شد و مهم‌تر از همه شرایط سیاسی، اجتماعی تنش آفرینی که افراد و جریانات اختلاف افکن نظیر بنی صدر، حزب خلق مسلمان، منافقین و... ایجاد می‌کردند و یا دامن می‌زدند، و نیز درگیری‌های محلی در داخل و بعضی استان‌های مرزی کشور نظیر کردستان، ترکمن صحرا، سیستان و بلوچستان، خوزستان و... دست به دست هم داد و ناراحتی قلبی حضرت امام را تشدید کرد که نهایتاً در تاریخ دوم بهمن ۵۸ در شبی سرد و برفی در ساعت ۱ نیمه شب بوسیله آمبولانس به بیمارستان قلب تهران منتقل شدند و پس از مداوا به سفارش پزشکان و بعد از آن هم بنابه ضرورت‌های اجتماعی، سیاسی چندی از جمله جنگ تحمیلی، ناچار به اقامت همیشگی در جماران شدند.