اولاً مستحب است بعد از هر نماز آیه «إِنَّ اللَّهَ وَ مَلائِکَتَهُ یُصَلُّونَ عَلَى النَّبِیِّ یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَیْهِ وَ سَلِّمُوا تَسْلیماً» (سوره احزاب 56) خوانده شود و پس از قرائت آن سه صلوات برای پیامبر(ص) فرستاده شود و اکثر مومنین پس از هر نماز جماعت به این توصیه عمل کرده اند. بنا براین، این گونه نیست که برای پیامبر یک صلوات فرستاده شود.
دوم اینکه با شنیدن نام امام خمینی(س) اگر ده صلوات هم فرستاده شود، باز هم نام پیامبر اکرم و آل او می آید و صلوات به پیامبر اکرم(ص) خواهد بود که البته صلوات بر پیامبر(ص) بازتابی دارد که شعاع آن به خود صلوات فرستنده نیز باز می گردد.
سوم اینکه برخی شعائر اسلامی به تناسب زمان کاربردهای ثانوی نیز می یابد. از جمله با اوج گیری نهضت اسلامی ایران، شعار الله اکبر و صلوات کارکرد مبارزاتی نیز یافته بود. زیرا مردم با ذکر صلوات می خواستند نشان دهند که به امید پیروزی نهضت اسلامی پا به میدان گذاشته اند و رهبری نهضت را ادامه رهبری رسول اکرم(ص) در غیبت امام معصوم می دانند.
چهارم اینکه هر عمل خودجوشی از مردم لزوماً برای ابد استمرار نخواهد داشت. چنانکه هم اکنون در همایش¬های مرتبط با اندیشه امام(س) که به طور طبیعی زیاد از ایشان نام برده می شود، مستمعین با شنیدن نام آن محبوب دیگر وقفه ای در سخنان سخنران ایجاد نمی کنند، ولی در همان همایش ها با ذکر نام نبی اکرم(ص) از ذکر صلوات خودداری نمی کنند.
پنجم آنکه گاه برخی نظرات و انتقادهایی که در جا و زمان مناسب خود بیان نشود، موجب عکس العملی می شود. چنان که مرحوم مهندس مهدی بازرگان شاید اولین کسی بودند که در موقعیت نامناسبی سئوال فوق را مطرح کردند و همین طرح سئوال به طور عکس العمللی از سوی مردم موجب شد که با ذکر نام امام خمینی(س) این رسم دوران نهضت بیشتر ادامه یابد.

. انتهای پیام /*