حضرت امام(س) در سال 1301 به حوزه قلم وارد شدند. آنچه از آثار ایشان و گفته های هم دوره ها و شاگردان امام(س) بر می آید حاکی از این مطالب است که استاد حکمت و فلسفه ایشان مرحوم آیت الله سید ابوالحسن رفیعی قزوینی (1310-1395ه.ق) می باشند که به مدت چهار سال درس منظومه حاج ملاهادی سبزواری را در محضر ایشان خوانده اند.
البته در همان دوران حکیم یزدی [آیت الله حاج میرزا علی اکبر حکمی یزدی] در قم حضور داشته و تدریس می کردند که حضرت امام(س) بیشتر از درس حساب و هیئت ایشان بهره برده اند و مرحوم آیت الله محمد علی شاه آبادی (متوفای 1369ق) نیز استاد عرفان حضرت امام(س) می باشند.
حضرت امام(س) در یک دوره به تدریس فلسفه در حوزه قم پرداخته اند که آنچه از درس ایشان در این دوره باقی مانده است و در دسترس می باشد، یادداشت های یکی از شاگردان ایشان به نام آیت الله سید عبدالغنی اردبیلی است که در سه جلد به نام «تقریرات فلسفه» چاپ شده است.
افزون بر این، مطالب مختلف و پراکنده ای است که در آثار ایشان و یا بیانات ایشان وجود دارد ولی نمی توان آنها را یک اثر فلسفی مستقل دانست. اثری که بیش از همه دارای مبحث فلسفی است، کتاب«الطلب و الاراده» است و دیگری پاسخ یک سئوال فلسفی است که سئوال و پاسخ آن، همراه شرح و توضیح در اثری به نام «الحجه البالغه فی عینیه العلم و الاراده» تالیف دکتر ضیایی منتشر شده است. همچنین برای اطلاع از دیدگاه های فلسفی امام(س) می توان به کتاب «نهضت فلسفی امام خمینی(س)» تالیف آقای ضیایی مراجعه کرد.

. انتهای پیام /*