در آثار امام خمینی(ره) حدود 80 بار با واژه های مرتبط با ورزش و ورزشکاران مواجه می شویم که در غالب موارد سخن امام در مورد ورزش حامل بار عاطفی بسیار مثبت است. در یک مورد نیز شکسته نفسی کرده و فرمودند: «من خودم ورزشکار نیستم اما ورزشکارها را دوست دارم» (صحیفه امام، ج16، ص80)، حال آنکه ایشان از دوران کودکی و نوجوانی با شنا، سوارکاری، تیراندازی، پرش از ارتفاع، کوهنوردی، چوگان و کشتی آشنا شدند. در رساله عملیه نیز بابت آن دسته از مسابقات ورزشی که جنبه رزمی دارد، مانند فقهای سلف احکام روشن دارند. با این حال هرگاه ورزشکاران خدمت ایشان می رسیدند، علاوه بر تایید آنها و گفتن جملات بسیار مثبت در مورد ورزش، به پرورش روح نیز توصیه می کردند. همچنین در ملاقات خانواده مرحوم تختی با ایشان آنقدر با محبت برخورد کردند که از آنها دعوت نمودند با ایشان ناهار بخوردند و البته از بد حادثه آن روز نان و سیب زمینی ناهارشان بود و در آن ملاقات سر بابک پسر تختی را بوسیدند و گفتند: «پسرم، سعى کن همیشه پهلوان باشى نه قهرمان». (صحیفه امام، ج‏12، ص 29) و این عنایت به پهلوان بودن تختی دارد که در مسابقات خارج از کشور جوانمردی او نیز زبانزد دیگر ملل هم شد.
به هر حال بعد از انقلاب کشور دچار حوادث ناگوار از جمله جنگ تحمیلی شد و فرصت نبود که امام که خود ورزشکار محسوب می شد و یکی از راه های درمان افسردگی و نزدیک نشدن به فساد و فحشا و مواد مخدر را عمومی تر شدن ورزش در کشور می دانست در این زمینه رهنمودها و دستورات جدی تری بدهند تا ورزش در حد ارزش آن همگانی شود. بدیهی بود که در فضای جنگ از ورزشکارانی که در کشورهای دیگر مسابقه می دادند نیز انتظار این بود که پیام برندگان مظلومیت ایران و ارزش های انقلاب اسلامی باشند. به همین جهت در جمع ورزشکاران تیم هاى فوتبال منتخب تهران برنده جام «قائد اعظم» پاکستان مرکب از استقلال، پرسپولیس و شاهین ‏در 16 اسفند 1360 توصیه‏هایى به ورزشکاران‏ نمودند که حکایت از آن داشت که شرکت در مسابقات بین المللی موجب رضایت ایشان است بالاخص اگر ورزشکاران بتوانند با اخلاق نیکو پیام انقلاب را نیز به دیگر ملل برسانند. فرازهای از سخنان ایشان در آن جمع چنین بود: «من خودم ورزشکار نیستم اما ورزشکارها را دوست دارم‏... از خداى تبارک و تعالى خواهانم که شما جوانها را که ذخیره این کشور هستید و مایه امید ملت و اسلام هستید هر چه بیشتر موفق کند که در همه ابعاد انسانى ورزش کنید. » (صحیفه امام، ج16، ص80)
و اما اگر سئوال فوق عنایت به مسابقه با تیم های اسرائیلی هم باشد، با ظن قریب به یقین می توان گفت که امام خمینی(ره) چنین اجازه ای نمی دادند زیرا اصل قبول مسابقه با آنها به معنای به رسمیت شناختن رژیم صهیونیستی است و این جفا به ملت مظلوم فلسطین می باشد و به رسمیت شناختن ظالم و متجاوز در قاموس ایشان جایی نداشت.

. انتهای پیام /*