امام خمینی(س)، در همۀ دوران زندگی خویش، زمان تحصیل و تدریس (پیش از مرجعیت) و پس از مرجعیت خویش تا پایان عمر، نسبت به جایگاه مرجعیت شیعه و مراجع تقلید حساسیت خاصی داشتند و برای حفظ آن تلاش و کوشش می کردند، تا با حفظ مقام مرجعیت و مراجع، آنها بتوانند نقش خود را در حفظ و صیانت از اسلام و مسلمین و دفاع از ملت و عدالت و حق، هرچه بهتر انجام دهند.
حضرت امام(س)، قبل از مرجعیت خویش، در رابطه با مراجع زمان خویش به ویژه آیت الله العظمی بروجردی(ره)، با حفظ احترام، با آنها ارتباط داشتند و همراهی و اطاعت و مشورت و توصیه های لازم را انجام می دادند. و اگر در مواردی با برخی از روشهای مرجعیت دوران خویش اختلاف نظر داشتند، هیچگاه آن اختلاف را آشکار نمی کردند و عَلَم مخالفت بر نمی افراشتند. و در دوران مرجعیت خویش (پس از سال 1340) تلاش می کردند، با ایجاد ارتباط و همکاری و مشورت با دیگر مراجع، اهداف اسلام و انقلاب اسلامی را به ثمر برسانند. و دیگران به ویژه جوانان را سفارش به احترام به مراجع نموده و از هرگونه اهانت و... باز می داشتند. البته امام(س) در پیام ها و سخنان خود تلاش می کردند مراجع بزرگوار را نسبت به شرایط زمان و ضرورت اقدام برای اسلام و ... آگاه کرده و از جایگاه مرجعیت بهره برداری کنند.
در اینجا به دو نمونه از سخنان امام پیرامون مرجعیت و مراجع اشاره می شود:
«من یک نصیحت می کنم به بچه های طلاب؛ طلاب جوان ... که آقایان متوجه باشد اگر چنانچه شطر (کوچکترین) کلامی به یک نفر از مراجع اسلام، شطر کلمه ای اهانت بکند کسی به یک نفر از مراجع اسلام، بین او و خدای تبارک و تعالی ولایت منقطع می شود.» (صحیفه امام، ج1، ص307 و ج2، ص39 و ج4، ص42)
«ای مراجع اسلام من اعلام خطر می کنم، ای فضلا، ای طلاب، ای مراجع، ای آقایان ... من اعلام خطر می کنم» (صحیفه امام، ج1، ص 418)
.
انتهای پیام /*