مخالف در دوران پیغمبر(ص) که بیشتر مسئله دعوت مردم به اسلام مطرح بوده است، مشرک یا برخی افراد غیر مسلمان معتقد به کتاب های آسمانی می باشد در آن دوران مسلمانان در اقلیت و آنها در اکثریت بودند، به همین دلیل جنگ های پیغمبر(ص) با آنها به دلیل مخالفت آنها با دعوت پیغمبر(ص) و هجوم و حمله به مسلمانان بوده است و اگر شخص یا قبیله ای به مسلمانان کاری نداشته و در دعوت پیامبر(ص) نیز مانعی ایجاد نمی کرده است، بالطبع بین آنها و مسلمانان برخوردی نیز بوجود نمی آمده است. بنابراین اگر مقصود سؤال از مخالف، همان مشرکان و غیرمسلمانان باشد، جنگ و درگیری بین آنها به دلایل بالا رخ می داده است، این مشرکین بودند که اقدام به حمله می کردند و یا یهودیان که پیمان شکنی کرده و اقدام به آزار و اذیت می نمودند و اگر مراد از مخالف، مخالف سیاسی باشد، پیدا کردن چنین موردی در زمان پیامبر(ص) مصداق روشنی ندارد و اگر مقصود افرادی باشد که نفاق پیشه کرده بودند، پیامبر(ص) هیچگاه با آنها به مقابله نظامی نپرداختند و فقط قرآن و پیامبر(ص) اقدام به روشن کردن وضع آن برای بیداری خود آنها و هشدار برای مسلمین می کردند و اگر کسی سخنی گفته و نظری ابراز کرده که مخالف نظر و رأی پیامبر(ص) باشد برخوردی توسط پیامبر(ص) با او انجام نشده است.
قرآن مجید نیز به بیان دستورات و احکام جهاد با مشرکان و در مورد نزاع دو گروه از مسلمانان دستور داد، بین آنها صلح ایجاد کنند و اگر یک گروه حاضر به صلح نشد و به طغیان خود ادامه داد همه مسلمانان موظفند با آنها برخورد کنند تا آنها را به پای میز مذاکره و صلح بکشانند. اما در مورد مخالف به معنای امروزی آن، حکم خاصی در قرآن نیامده است.
.
انتهای پیام /*