بحث در روایت اذا مات المؤمن...
«محمد بنُ یحیی، عن احمد بن محمد، عن ابنِ محبوبٍ، عن علیّ بنِ ابی حمزةَ، قال سمعت اباالْحسن موسی بنَ جعفر، علیهما السلام، یقول: اذا ماتَ الْمُؤْمِنُ، بَکَتْ عَلَیْهِ الْملَائِکَةُ وَ بِقاعُ الْاَرْضِ الّتی کانَ یَعْبُدُ الله َ عَلَیْها، و ابْوابُ السّماءِ الّتی کانَ یصْعَدُ فیها بِاعْمالِهِ؛ وَ ثُلِمَ فی الْاسلامِ ثُلْمَةً لایَسُدّها شَیْ ءٌ ، لأَنّ الْمُؤْمِنینَ الْفُقَهاءَ حُصُونُ الْاِسْلامِ کَحِصْنِ سُورِ الْمَدِینَةِ لَها.
می گوید از امام موسی بن جعفر الصادق(ع) شنیدم که می فرمود: «هرگاه مؤمن (یا فقیه مؤمن) بمیرد، فرشتگان بر او می گریند و قطعات زمینی که بر آن به پرستش خدا برمی خاسته و درهای آسمان که با اعمالش بدان فرامی رفته است. و در (دژ) اسلام شکافی پدیدار خواهد شد که هیچ چیز آن را ترمیم نمی کند، زیرا فقهای مؤمن دژهای اسلامند، و برای اسلام نقش حصار مدینه را برای مدینه دارند.»
کتابولایت فقیه؛ حکومت اسلامی: تقریر بیانات امام خمینی (س)صفحه 66