2 - اهتمام به حفظ سلامت بدن به عنوان یک وظیفه شرعی.
حضرت امام علیرغم آنکه در بعد اعلای عرفانی قرار داشتند و در حقیقت بریده از همه حوایج مادی بودند اما هیچگاه سلامت جسم را به عنوان قالب روح و روان مورد غفلت قرار نداده بودند و همیشه در رابطه با حرکات و سکنات خویش اعم از خوراک و پوشاک و ورزش ارتباط آن را با سلامتی هم جویا می‌شدند.
دیدگاه آن حضرت در این زمینه آنقدر روشن بود که هرگاه اهل بیت آن بزرگوار قصد داشتند ایشان را از فعالیتی که به زعم آنها زیان آور برای سلامتشان بود (مثلاً شنیدن اخبار رادیوهای بیگانه پس از حمله قلبی) باز دارند از اطبا کمک می خواستند و می‌فرمودند که اگر شماها این عمل را مغایر با سلامت ایشان تشخیص دهید، معظم له تبعیت خواهند فرمود. و یا در دوره آخر عمر با برکتشان که ظاهراً با الهاماتی از عدم بهبودی خویش مطلع بودند باز هم این حفظ سلامت بدن را در حد میسور ضروری می‌دانستند و دستورات پزشکی را به طور کامل اجرا می کردند و می‌فرمردند هرچه که پزشکان صلاح می‌دانند عمل نمایند.