3ـ پذیرش اوصاف معبود
پس از پذیرش معبود یگانه، اوصاف ششگانۀ معبود مطلق که در قرآن کریم در سورۀ توحید بدان اشاره شده و بر مبنای اصول فطری است، چنین است:
1ـ الوهیت؛
کتابیک ساغر از هزار: سیری در عرفان امام خمینی (س)صفحه 91 2ـ احدیت؛
3ـ صمدیت؛
4ـ عدم انفصال چیزی از او؛
5ـ عدم انفصال او از چیزی؛
6ـ نداشتن کفو و همتا.
اینک به شرح مختصری دربارۀ هر یک از این اوصاف می پردازیم که حضرت امام پذیرش آنها را فطری می دانند:
الوهیت محبوب، هویت مطلقه ای است که کامل و مبرا از هر گونه نقص و کاستی است؛ زیرا در غیر این صورت محدود و ناقص است. او بسیط است و در عین بساطت، جامع جمیع کمالات است. این بسیط یگانه «احد» است و از آنجا که لازمه احدیت، واحدیت است، پس حضرت محبوب «احد» است و «واحد»؛ و چون از هر گونه عیب و نقص مبرا و به همۀ اوصاف کمالیه متّصف است، پس «صمد» (سرشار و توپُر) است و به تعبیر دیگر، قائم به نفس و بی نیاز از غیر است و متعالی از کون و فساد است؛ و چون مبدئی ندارد و از چیزی متولد نشده، بلکه خود مبدأ و مرجع تمام خیرات و موجودات است و تولیدی نیز ندارد، بنابراین به صفت «لم یلد» و «لم یولد» متصف است؛ و از آنجا که شأن و حقیقت «هویت مطلقه» تکرر پذیر نیست ـ زیرا تکرر دلیل نقص است و برای کامل مطلق تصور ناشدنی است پس کفو ندارد؛ بنابراین لَمْ یَکُنْ لَهُ کُفُواً اَحَد صفت محبوب مطلق است.
حضرت امام پس از بیان این صفات ششگانه برای هویت مطلق(اللّه )
کتابیک ساغر از هزار: سیری در عرفان امام خمینی (س)صفحه 92 که معبود فطری بشر است، نتیجه می گیرند که «سوره توحید از احکام فطرت است».
در جایی دیگر اشاره می فرمایند که فهم این سوره برای متعمقین آخرالزمان وارد شده است.
حضرت امام در «آداب الصلوة» در توضیح و تبیین بیشتر این اوصاف می گویند:
این سوره مبارکه با کمال اختصار، مشتمل بر جمیع شئون الهیه و مراتب «تسبیح» و «تنزیه» است و در حقیقت نسبت حق تعالی است به آنچه ممکن است در قالب الفاظ و نسج عبارات وارد شود؛ و باز توجه می دهند که این آیات خروج از حدّین ـ یعنی حد «تعطیل» و «تشبیه» است.
کتابیک ساغر از هزار: سیری در عرفان امام خمینی (س)صفحه 93