حسن اسم خوبی است

‏‏حسن اسم خوبی است‏

‏‏امام در زندگی شخصی و خانوادگی‏‎ ‎‏فرزندانشان دخالت نمی کردند (غیر از‏

‏‎ ‎‏ارشادات و نصایح کلی) و خود فرزندان را در برنامه ریزیها و انجام کارها‏‎ ‎‏آزاد می گذاشتند؛ مثلاً حتی در اسم گذاری نوه ها دخالتی نمی کردند.‏‎ ‎‏به یاد دارم وقتی پسر بزرگ من به دنیا آمد، حضرت امام در نجف اشرف‏‎ ‎‏در تبعید به سر می بردند و خانم ایشان در همان دوران به ایران آمدند؛ و ما‏‎ ‎‏در انتخاب اسم فرزندمان تردید داشتیم، چند اسم بود که مردد بودیم‏
‏‎

‎‏کدام را انتخاب کنیم. دو ماهی به همین منوال سپری شده بود. یک روز‏‎ ‎‏خانم گفتند: وقتی صحبت فرزند شما می شد آقا می گفتند: حسن، اسم‏‎ ‎‏مناسب و خوبی است که اگر فرزند احمد پسر بود انتخاب کند؛ ولی به‏‎ ‎‏خود ما نگفتند. حتی پس از تولد که نامۀ تبریک برایمان نوشتند راجع به‏‎ ‎‏اسم نوزاد چیزی ننوشته بودند؛ ولی وقتی ما از میل و نظر ایشان مطلع‏‎ ‎‏شدیم اسم حسن را انتخاب کردیم. نسبت به فرزندان پسری احساس‏‎ ‎‏مسئولیت بیشتری می کردند؛ مثلاً یک بار علی ضمن بازی صورت نوۀ‏‎ ‎‏عمه اش را زخم کرد پس از اینکه امام مطلع شدند، مقداری وجه به عنوان‏‎ ‎‏دیه به فرزند زخمی شده دادند؛ امام پرداخت «دیه» را وظیفه خود‏‎ ‎‏می دانستند.‏

‏‎ ‎

‏‎

‎