توجه و دقت امام

‏‏توجه و دقت امام‏

‏‏چند روز بعد از ماه رمضان، امتحان‏‎ ‎‏فوق لیسانس فلسفه بود و من می خواستم‏

‏‎ ‎‏خودم را برای آن امتحان آماده کنم. ایشان هم می دانستند که امتحان من‏‎ ‎‏همین روزهاست.که ناگهان کسالت امام پیش آمد و ایشان در بیمارستان‏‎ ‎‏برای عمل جراحی بستری شدند. وقتی به ملاقات ایشان می رفتم از من‏
‏‎

‎‏سؤال می کردند: چرا نمی روی درس بخوانی؟ می گفتم: خوب، می خوانم.‏‎ ‎‏در حالی که اصلاً فکرم کار نمی کرد و حتی یادم نبود که درس و امتحان‏‎ ‎‏دارم. با یک آشفتگی خاصی تمام وقت، چشمم به در بیمارستان بود‏‎ ‎‏و نگاهم به کسی که از بیمارستان می آمد. اصلاً نمی فهمیدم چه موقع روز‏‎ ‎‏می شود و چه موقع شب، تا برسد به اینکه بتوانم درس بخوانم.‏

‏‏     ولی عرض کردم: هم درس می خوانم و هم عیادت می آیم. فرمودند:‏‎ ‎‏خوب، درسَت را بخوان. جواب دادم: بله، حتماً؛ ولی یک ساعت هم به‏‎ ‎‏استراحت نیاز دارم. موقع استراحت برای دیدن شما می آیم.‏

‏‏     حتی آن لحظات هم به فکر تک تک برنامه ها بودند. یادم هست آقا‏‎ ‎‏مسیح (نوه شان) از قم آمده بود. دو روز که ماند امام به ایشان فرمودند:‏‎ ‎‏مسیح، چرا اینقدر اینجا ماندی؟ چرا نمی روی درس؟ مگر درسها تعطیل‏‎ ‎‏شده، درسها که تعطیل نیست، چرا نمی روی؟ آقا مسیح گفت: می روم.‏‎ ‎‏امام گفتند: برو، برو به درسَت برس.‏

‏‏     ایشان، هم دلش نمی خواست به قم برود، و هم اینکه اگر پیش امام‏‎ ‎‏می رفت، امام به ایشان می فرمود: چرا نرفتی؟‏

‏‎ ‎

‏‎

‎