سکوت محبت آمیز
در سال 58 اوایل انقلاب در قم مردم زیاد به ملاقات حضرت امام می آمدند؛ به طوری که
امام در هر روز مجبور می شدند چند بار برای دیدار با مردم به بالای بام خانه بیایند ولی کسالتی برای امام پیش آمد که دیگر این کار برای امام مقدور نبود. جالب اینکه همین مردم زمانی که متوجه شدند ایشان مریضند و بر اثر کسالت امکان ملاقات نیست، همین مردمی که همواره از اشتیاق دیدار امام با شور و شوق شعار می دادند می آمدند و می ایستادند ولی لب به سخن نمی گشودند، زمانی که آمبولانس حامل امام در کوچه حرکت می کرد که امام را به تهران به بیمارستان منتقل کند، گرچه کوچه مملو از جمعیت بود؛ اما بدون اینکه هماهنگی قبلی صورت بگیرد، همگی صداها را در سینه حبس کرده و کوچکترین صدایی به گوش نمی رسید. زمانی که آمبولانس دور شد، سکوت مطلق جمع شکسته شد و صداها به صورت فریاد و ناله بلند شد و همگی، دستها را با تضرع به درگاه خداوند بلند کرده و سلامتی امام را درخواست کردند.
کتابیک ساغر از هزار: سیری در عرفان امام خمینی (س)صفحه 553