مقدمه ناشر

‏‏مقدّمه ناشر‏

‏‏هرگز گمانمان نبود که در سوگ یادگار امام، به قلم، فرمانِ «کتاب» بدهیم و این سطور‏‎ ‎‏را در عزای طاقت سوز آن عزیز از دست رفته سیاه کنیم! هر کلمه ای که بر پیشانی این دفتر‏‎ ‎‏نقش بسته است، پرچم سیاهی است که بر معبر جانمان نصب شده است و خاطراتی که‏‎ ‎‏پیش روی شماست شرح آن هجران عظماست. هر چند که آن همه درخشش در ظرفِ‏‎ ‎‏سنجش درنگنجد امّا که را توانِ آن است که سر از فرمان تقدیر برتابد؟ و بدینسان شرحِ‏‎ ‎‏جانسوز فراق جگر گوشۀ امام راحل(س) بر صفحۀ کاغذ و بر صحیفۀ یادمان نقش‏‎ ‎‏می بندد و لحظه ای غافلگیرانه صدایی بر گوشمان می نشیند که از پی آن جانِ گرانمایه،‏‎ ‎‏جانانۀ دل بندی رخت سفر بسته است! خبر این است: جناب حاج سید احمد آقا، فرزند‏‎ ‎‏برومند امام راحل (س) به جوار الهی شتافت و در کنار پیر و پدر امّت، آرام گرفت. آری‏‎ ‎‏این پرندۀ روشن نیز از سرای ظلمت کوچید و در ملاء اعلا آشیان گرفت. ‏

‏‏اینک این ماییم و حیرتی جانشکار، اینک این ماییم و نوحه ای روانسوز، بلبلان را‏‎ ‎‏بگویید نغمه سر ندهند. گیاهان را بگویید به آفتاب، فرمان ایست بدهند. درختان را‏‎ ‎‏بگویید، کبود بپوشند. غروب و سپیده را بگویید چهره نیلی کنند. اینک این ماییم و عزای‏‎ ‎‏آن سروقامت! حنجره ای که سکوت را به اضلاع درد پیوند می داد، در هیاهویِ صدایِ‏‎ ‎‏رسای خویش گم شده است. اینک این ماییم و سرود هزار آوا! ‏

‏‏اینک این ماییم و سکّوی آه! شانه به شانۀ درد راه می رویم و بر ارتفاع آسمان چشم‏‎ ‎‏می دوزیم، شاید که آن ماه را ببینیم - آن ماه که از خورشید، نشانی داشت -هنوز آن صدای‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏رسا را در گوش دلهای پریشانمان می شنویم و برق آن نگاه مرحمت را در ضیافت نور و‏‎ ‎‏بهار می بینیم، عجبا! چراغی که بر بالای سرت روشن بود بر باورمان می افزود. ‏

‏‏اینک ستاره بر بالینت از عطش می گرید. ای بیکرانۀ آبی، تا قرابتِ خورشید چند بهار‏‎ ‎‏راه پیموده ای؟ در خاطرمان هست که آب از تو برهان می آموخت و درخت وامدار‏‎ ‎‏صداقت تو بود. ای خفته در کنار پدر! پروانگان بی نگاه تو عزا دارند. ای خفته در کنار پدر! ‏‎ ‎‏بیداریِ دیرپایت دیری نپایید، مگر تاب صبوریت نبود! سبحان الله! که سرنوشت چسان‏‎ ‎‏رقم می خورد! هنوز ساقه های درختان همۀ باغها و درختی که تو در سایه اش استقامت‏‎ ‎

‏‏آموخته ای، بوی تو را دارند. ‏

‏‏اکنون که از هجر روی تو آکنده ایم، گریزی نیست جز این که با خاطرات یارانت الفت‏‎ ‎‏گیریم. و از کجاوۀ یادت عبور کنیم باشد که تسلّا یابیم. ‏

‏‏اینک سطر سطر این خاطرات به گواهی برخاسته اند تا داغ هجرانت را تازه گردانند، پا‏‎ ‎‏در رکاب اشک با تو وداع می کنیم و از جام لحظه های فراق جرعه جرعه سکوت‏‎ ‎‏می نوشیم. ‏

‏‏***‏

‏‏سال، سال هجران ما از تو، و وصال تو با معشوق است‏

‏‏سال، سال عروج اقاقی بر دروازۀ بهار است ‏

‏‏سال،سال پیوند تبار عاشق به گلگشت نور و ثناست ‏

‏‏سال، سال سوگواری لاله بر گذرِ دشت های بارانی است‏

‏‏اینک این ماییم و رؤیت یادِ فرزند گرامیِ امام راحل(س)، در چمنی که طراوتِ عطر‏‎ ‎‏او برمی خاست. ‏

‏‏اکنون یاد چه کس را به زمزمه گیریم؟ یاد آن دلاور نستوه را؟ یا بدرود بِشْکوهِ آن کوه‏‎ ‎‏را! ؟‏

‏‏***‏

‏‏اینک این ماییم و این خاطراتی که پیش روی ماست! ‏

‏‏اینک ما و شما در عبور از کوچه های خاطره خیز این خاطرات نشسته ایم‏

‏‏مجموعه ای که پیش روی شماست حاوی خاطرات فرهنگی، اجتماعی و سیاسی‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏جمعی از یاران و پیروان و نزدیکان امام راحل (س) است که در طولِ ایّام انقلاب با‏‎ ‎‏یادگار امام (س) پیوند خورده است. ‏

‏‏این خاطرات در بردارندۀ نکات عمیقی از شخصیت علمی و فرهنگی و سیاسی‏‎ ‎‏مرحوم حاج سیّد احمد آقا خمینی است، مطالب این خاطرات در عین جامع بودنِ عناصر‏‎ ‎‏معنوی، از تنوّع مفاهیم ارزشی و انسانی و عاطفی نیز خالی نیست، این نکته خواننده را‏‎ ‎‏برمی انگیزد تا خاطراتِ این مجموعه را به نحوِ مطلوبی مرور نماید و ابعاد وسیع زندگی‏‎ ‎‏مرحوم حاج سیداحمد آقا خمینی را در روح و جان خود ترسیم کند. ‏

‏‏ترتیب خاطرات به گونه ای است که ابتدا به خاطره ای از مقام معظم رهبری حضرت‏‎ ‎‏آیت الله خامنه ای گوشِ جان می سپاریم و سپس چشممان را به خاطره ای از رئیس جمهور‏‎ ‎‏محبوب (وقت) کشورمان جناب آقای هاشمی رفسنجانی جلا می بخشیم و آنگاه با‏‎ ‎‏خاطرات منسوبین یادگار امام مأنوس می شویم. و در شناختِ هر چه بیشترِ یادگار حضرت‏‎ ‎‏امام با خاطرات ارزندۀ مسؤولین نظام مقدس جمهوری اسلامی و اساتید و یاران‏‎ ‎‏گرانقدرشان روح داغدیدۀ خود را تسلّی می بخشیم. ‏

‏‏امید است که این مجموعۀ خاطرات، مورد قبول رهپویان امام راحل(س) و یادگار‏‎ ‎‏عزیز و ارزشمند ایشان واقع گردد. ‏

‏‏مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی(س) ‏

‏
‏‎

‎

‏‎

‎