وظایف روحانیت از منظر امام خمینی

‏‏احمدرضا حمصیان‏

‏‏ ‏

‏‏مردمی بودن روحانیت، به دلیل عدم اتکای امور اقتصادی حوزه ها به نظام دیوانی و‏‎ ‎‏دولتی؛ وابسته بودن اقتصاد حوزه به منابع درآمدی اسلام مثل خمس، تاکنون این نهاد را‏‎ ‎‏از اتکا به دولت های وقت باز داشته است. طی یکی – دو قرن اخیر، روحانیت شیعه در‏‎ ‎‏یک موضع انفعالی، دچار تغییراتی از وظایف خود شده است. امام خمینی از دیرباز،‏‎ ‎‏یعنی از زمانی که وارد حوزه های علمیه شد همواره به نقاط ضعف حوزه های علمیه‏‎ ‎‏توجه داشته و در طول نهضت نیز همیشه بر رفع ضعف ها تأکید کرده است.‏

‏‏این مقاله می کوشد تا وظایف روحانیت شیعه را در دوران پس از انقلاب اسلامی در‏‎ ‎‏سه وادیِ سیاسی – اجتماعی، علمی و اخلاقی از منظر امام خمینی بررسی کند. به گفته‏‎ ‎‏نویسنده در حوزه وظایف سیاسی – اجتماعی، امام خمینی معتقد بود که روحانیت نسبت‏‎ ‎‏به سایر مردم باید حساسیت بیش تری از خود نشان دهد، به شرط این که از وظایف وزیّ‏‎ ‎‏خود خارج نگردد علاوه بر این، روحانیت وظیفه دارد در حوزه مذکور از محرومان در‏‎ ‎‏جنگ فقر و غنا حمایت کند. حفظ وحدت کلمه استقلال از وظایف مهمی هستند‏‎ ‎‏که به نظر امام روحانیت باید آن را رعایت کند.‏

‏‏از وظایف دیگر روحانی، قیام برای پذیرفتن مسئولیت های قضایی است. بنابر فتوای‏‎ ‎‏علمای شیعه قضاوت از شئونات روحانیت است و روحانیت باید از پس چنین‏‎ ‎‏وظیفه ای برآید. تبلیغ احکام اسلامی، انجام اصلاحات لازم در حوزه ها، حضور در‏‎ ‎‏صحنه های سیاسی، تهذیب نفس و رعایت زیّ طلبگی، مبارزه با تشریفات و... از جمله‏‎ ‎‏وظایف دیگر روحانیت است که از نظر امام خمینی ضرورت دارند.‏